Από τα λίγα νέα τραγούδια με στίχους στα ελληνικά που μου άρεσαν τα τελευταία χρόνια. Το ξεχώρισα με το πρώτο άκουσμα και μετά σε διάφορες φάσεις το άκουσα πολλές φορές. Έφτασα μάλιστα στο σημείο κάποιες φορές να το Αυτά που ο Δεληβοριάς δεν τα πρόλαβε, εγώ που τα περισσότερα τα πρόλαβα και με φλόγισαν, αν ήδη δε βρίσκονται στην κατάψυξη οδεύουν με χίλια προς αυτήν.
Εκτιμώ επίσης ότι λένε αλήθεια τα σήματα που μου στέλνει το σώμα μου, πως δηλαδή χορεύεται κι όλας, πράμα που σημαίνει τέσσερα στα τέσσερα, τουτέστιν ο μπάσταρδος έχει καρέ του άσσου στην τραγουδοποιία, που ως γνωστόν στους παροικούντες στην πράσινη τσόχα, στην πόκα χάνει μόνο από το φλος ρουαγιάλ.
Τι είπε ο ίδιος σε μία συνέντευξή του το 2015;
Ο «Μπάσταρδος γιος» είναι ένα καινούργιο μου τραγούδι, το οποίο μιλάει για την εξιδανίκευση του παρελθόντος εκ μέρους της δικιάς μας γενιάς. Μεγαλώσαμε όλοι με γονείς που μας λέγανε για τις παλιές ταινίες, τα παλιά τραγούδια, τις παλιές πορείες. Ήταν σαν όλα τα ιστορικά γεγονότα να συντελέστηκαν πριν από εμάς. Σε εμάς έμενε ένα παιδικό παρκάκι στο οποίο μαζεύαμε τα τεκμήρια πραγμάτων που δεν έχουμε ζήσει. Έβγαλα και μια φωτογραφία για την αφίσα, όπου είμαι μέσα σε ένα παιδικό πάρκο εγκλωβισμένος με βιβλία για τον Γιώργο Τζαβέλλα ή τους Beatles ή τον Dylan.
Η σημερινή εκδήλωση του δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας είναι, όπως όλες εξ αλλου, δωρεάν και η συναυλία θα ξεκινήσει αρκετά μετά από τις 9 μ.μ.
Οι στίχοι και το τραγούδι
Δεν έχω ζήσει το «Μπραζίλιαν», το πατάρι του «Λουμίδη»
Δεν έχω ζήσει το «Ακροπόλ», το «Μετροπόλιταν», το «Παρκ»
Έχασα και τον Αργυρόπουλο και τον Λογοθετίδη
Μα και το Βέγγο στον «Τρελό του Λούνα Παρκ»
Δεν πήγα στην «Οδό Ονείρων» ή στο απέναντι του Μίκη
Ούτε κατέβηκα σκαλιά προς το υπόγειο του Κουν
Αν μπω στο ομώνυμό της θέατρο, θα λείπει η Αλίκη
Στου Αττίκ τη «Μάντρα» κι αν φωνάξω, δε θ’ ακούν
Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
Κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια
Είμαι ο μπάσταρδος γιος
Κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
Και οι ανοιγμένες στοές
Και μες στο σώμα μου κλαίει το παλιό σώμα
Του ανολοκλήρωτου χθες
Δεν έριξα ούτε μια γαρδένια στον Γρηγόρη Μπιθικώτση
Ούτε κινδύνευσε από πιάτο μου η Βίκυ Μοσχολιού
Όταν ο Νιόνιος ήταν «Κύτταρο», εγώ ήμουν στο καρότσι
Δεν είχα τον Ζαμπέτα συνοδεία του φιλιού
Την Κάλλας δε θυμάται πια της Επιδαύρου μου το αηδόνι
Και το Αιγαίο μου είναι ανάξιο του «Άξιον Εστί»
Στη Βουλιαγμένη όσο κι αν έψαξα δε βρήκα Κηλαηδόνη
Στο Άλσος Παγκρατίου κανείς δε λέει να χτενιστεί
Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
Κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια
Είμαι ο μπάσταρδος γιος
Κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
Και οι ανοιγμένες στοές
Και μες στο σώμα μου κλαίει το μικρό σώμα
Του ακόμα αγέννητου χθες
