Αλήθεια που είναι το Δεδέ Αγάτς; Ξέρετε; Εγώ πάντως ,αν και υπηρέτησα μεγάλο μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στις Φέρες, δύο χρόνια γεμάτα, κάπου τριάντα  χιλιόμετρα ανατολικά από την Αλεξανδρούπολη, δεν ήξερα ότι αυτή είναι το Δεδέ Αγάτς! Παρόλο που για τη ξεχωριστή, την λαχταριστή  έξοδό μας,  τα REO, στο Δεδέ Αγάτς  μας ξεφορτώνανε και απ' την Αλεξανδρούπολη μας επιστρέφανε πίσω στα Φέρας .

Φοβικές κυβερνήσεις, κομπλεξικοί κυβερνήτες, άβουλοι πολίτες με άλλοθι εθνικούς λόγους αλλοίωσαν όλη τη γεωγραφική μας παράδοση. Πετσόκοψαν  όλες  τις τραγουδιστές ονομασίες, όχι μόνο σε πόλεις αλλά και σε ολόκληρες περιοχές. Δεν άφησαν ήσυχα ούτε τα νησιά, ούτε τα βουνά, ούτε τα ποτάμια.

Έτσι ο Μωριάς έγινε Πελοπόννησος και η Ρούμελη έγινε Στερεά Ελλάδα.

Αλήθεια, παίρνοντας  το φέρρυ απ' το Πέραμα πού θα θέλατε να πάτε στην Κούλουρη ή στη Σαλαμίνα; Πού θα θέλατε να ρίξετε μια δροσερή βουτιά όταν ο καύσωνας σας αλλοιώνει, στα Θερμιά ή στην Κύθνο; Φαροφύλακας σ' έναν απ' τους πιο ωραίους φάρους της χώρας; Ναι αλλά πού, στην Τζιά ή στην Κέα; Πού ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα είναι θρύλος, στη Θήρα ή στην Σαντορίνη; Πού θα δείτε την Πορτάρα στην Αξιά ή στη Νάξο; Ναφιό ή Ανάφη; Εδώ μην έχοντας μεγάλες παρεκκλίσεις  το παλιό απ' το νέο και τα δυο είναι υπέροχα!

Στα ποτάμια σε πιάνουν παραισθήσεις. Απ ' αλλού ξεκινάς κι αλλού καταλήγεις. Φεύγεις απ' τις πηγές της Αλαμάνας,  περιπλανιέσαι σ' όλο  το ποτάμι και κάπου στο τέλος της περιπλάνησης βρίσκεσαι στις εκβολές του Σπερχειού. Το ίδιο θα πάθεις κι όταν από τις πηγές του Ασπροπόταμου βρεθείς στις εκβολές του Αχελώου. Ντεμέκ δημοκρατικών πεποιθήσεων μπαγαπόντηδες πολιτικοί μετονόμασαν τον Βασιλοπόταμο σε Ευρώτα. Ο Φίδαρης έγινε Εύηνος κι εκεί άρχισαν οι περιπέτειές του. Έπρεπε απ' αυτόν να τροφοδοτηθεί η Αθήνα και να φράγματα, να εκτροπές, να εκμετάλλευση για το καλό της πρωτεύουσας. Άραγε θα τα ανεχόταν όλα αυτά ο Φίδαρης; Άλλο ωραίο ποτάμι είναι η Βίστριτσα ή αν προτιμάτε  ο Αλιάκμονας.

Στα Σάλωνα δεν σφάζουν πια τα αρνιά. Τα σφάζουνε στην Άμφισσα. Τα κριάρια τα σφάζουν ακόμα στο Χρυσό. Είναι δυνατόν τα σαράντα παλικάρια από τη Λειβαδιά να πήγαν για να πατήσουνε την Τρίπολη;  Την Τριπολιτσά πήγανε να πατήσουνε, μην τρελαθούμε εντελώς! Η Αμβρακία λίμνη ανέκαθεν δέσποζε μεταξύ  Βραχωρίου και Καρβασαρά. Τώρα χωρίζει το Αγρίνιο από την Αμφιλοχία! Κάτω απ' τ' αυλάκι  η Βοστίτσα έγινε Αίγιο. Πάνω απ' τ' αυλάκι το Ζητούνι έγινε Λαμία.

Πηγαίνοντας για την Πλύτρα, στο Ασωπιτάν του Γιώργου Παπαδάκη που όλους μας μαζεύει και όλους μας χωράει, δεξιά από ένα σημείο και μετά, στη διαδρομή σε συνοδεύει ένας ορεινός όγκος που τον βλέπεις και παθαίνεις την πλάκα σου. Ένα βουνό που το κοιτάς με δέος και μαζεύεις δύναμη από τη δύναμή του. Γκρίζο ή κάτασπρο από τα χιόνια, σου δείχνει τον δρόμο για να συνεχίσεις. Πενταδάκτυλο τον βάφτισαν οι παλιοί. Σήμερα το  λένε Ταΰγετο. Είτε Ταΰγετος είτε Πενταδάκτυλος, έχει την ίδια κορμοστασιά, την ίδια περπατησιά, το ίδιο κύρος. Έλα τώρα να διαλέξεις ένα από τα δύο  ονόματα. Στις δύσκολες αποφάσεις δίνεις πάσα στον ειδικό. Κάπου εκεί τριγυρνάει ο Δημήτρης Λιαντίνης, ας διαλέξει αυτός το όνομα. Ό,τι και ν' αποφασίσει  δε θα σε προδώσει ούτε εσένα, ούτε το βουνό.

Έφυγες για το Ζερίκι, ένα πανέμορφο χωριό της Βοιωτίας κάπου χίλια μέτρα υψόμετρο, στο βουνό Ελικώνα. Μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου το χωριό έχει πάρει το όνομα του βουνού. Ελικώνας γράφουν οι ταμπέλες. Ζερίκι το λένε οι κάτοικοι. Ζερίκι το λέω κι εγώ. Ασαφείς πληροφορίες λένε ότι ο Ελικώνας λεγότανε Παλαιοβούνα. Άλλες ασαφέστερες λένε ότι ψηλότερη κορυφή του Ελικώνα είναι η Παλαιοβούνα. Όπως και να 'χει, τα πιο ωραία κρεατικά που θα δοκιμάσετε εκεί πάνω η κυρία Λούλα θα τα ετοιμάσει. Εξαιρετική ταβέρνα στο κέντρο της πλατείας. Χειμώνα-καλοκαίρι. Ρωτήστε τον Φάνη, τον Λάκη το Νίκο.

Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος  τα δυο βουνά μαλώνουν. Λάθος. Μαλώνανε κάποτε. Σιγά μην καταδεχτεί σήμερα  ο Όλυμπος να μαλώσει με κάποια Όσσα. Αμ ο Χελμός ,που εκτός από τ' όνομά του έχασε το γένος του και την μοναδικότητά του και έγινε Αροάνια όρη.  Τα Τζουμέρκα, μου το εμπιστεύτηκαν, δε νιώθουν καλά κάτω απ' την άχρωμη ονομασία  Αθαμανικά όρη.

Στο Λεκανοπέδιο, αν νομίζεις ότι θα φας νόστιμα ψητά στη Μεταμόρφωση έχοντας στο μυαλό σου τα ψητά που έτρωγες στις Κουκουβάουνες ,την έχεις πατήσει άσχημα. Φύγανε οι Κουκουβάουνες και μαζί τους φύγανε ό,τι έπαιξες ,ό,τι πόθησες, ό,τι ερωτεύτηκες. Κατσικώθηκε  η Μεταμόρφωση να σου θυμίζει ότι είσαι όμηρος ενός κόσμου άλλου απ' αυτόν που ονειρεύτηκες.

 Λένε πως μια φιλάσθενη κουφή κυρία διάλεξε ένα τόπο με πολύ πράσινο και καθαρή ατμόσφαιρα για να γιατρευτεί και τα κατάφερε, χάρη κυρίως στην τοποθεσία. Εγκαταστάθηκε λοιπόν εκεί και μετά την αποθεραπεία της. Άννα στο όνομα και μόνη στη ζωή, συνδυάστηκαν αυτά τα δυο και η περιοχή ονομάστηκε Μαγκουφάνα.  Δεν είναι πολύ ωραία όλα αυτά; Υπάρχει άλλη μία πεζή εκδοχή για την ονομασία, αλλά δε σας την λέω γιατί μπορεί να βρεθεί κανείς και να την υιοθετήσει! Σήμερα την λένε Πεύκη.

Για να πας στον Ποδονίφτη (Νέα Φιλαδέλφεια) να δεις την Αεκάρα, έπρεπε πρώτα να περάσεις από τους Ποδαράδες. Εκεί έμενε κι ο Στέλιος Καζαντζίδης κι ας έλεγε πως είναι από την Νέα Ιωνία.

Στη γειτονιά μας έγινε ο κακός χαμός. Κάποιο φαεινό μυαλό φοβήθηκε ότι η Τουρκία μπορεί να απαιτήσει αξιώσεις και να προσαρτήσει στα εδάφη της το Τουρκολίμανο και  για να το διαφυλάξει το μετονόμασε σε Μικρολίμανο.

Σοβαρά τώρα, θα πάτε  ποτέ για εσπρέσσο στον Λιμένα Ζέας; Κι όμως το Πασαλιμάνι έγινε Λιμήν Ζέας. Τι Λιμήν Ζέας βρε παπάρες!

Θέλετε νόστιμα μπαρμπουνάκια,  δίπλα στη σχολή δοκίμων είναι η Μαργαρώ. Πού; Δίπλα στην μπούκα του  λιμανιού του Δράκου. Ήγουν στο λιμάνι του Πειραιά.

 Ρε γαμώτο, αφού το Παλαιό Φάληρο το λέγανε Μποστάνια γιατί σήμερα το Νέο Φάληρο να μη το λέμε Νέα Μποστάνια; Είναι ανάγκη ντε και καλά  να έχουμε δύο Φάληρα και να μπερδευόμαστε; Και είναι και κολλητά πανάθεμά τα!

Πρόσφατα στη Βρωμολίμνη, εθεάθη ο Πάγκαλος με ροζ μπουρνούζι και κάποιοι παριστάμενοι τον γιούχαραν για το "μαζί τα φάγαμε" αλλά και για το μπουρνούζι. Οι εφημερίδες και η τηλεόραση μετέδωσαν ότι το περιστατικό συνέβη στην Λίμνη Βουλιαγμένης! Η τηλεόραση είχε και εικόνα μ' ένα Θοδωρή σκέτο κουφέτο. 

Κι ένα ανάποδο που δε συνάδει μ' όσα  σας λέω παραπάνω. Αγροτικός οικισμός που αργότερα εξελίχθηκε σε τουριστικό, είχε την ατυχία να έχει ένα περίεργο ανάδοχο, απ' τα πολύ παλιά, που του έδωσε το όνομα Χάλια. Ανήκει στην Εύβοια αλλά δεν βρίσκεται πάνω στο νησί. Είναι στα παράλια της Βοιωτίας. Σχετικά πρόσφατα μετονομάστηκε σε Δροσιά. Δόξα σοι ο Θεός!

 Ό,τι παραθέσω έτσι ξερά απ' εδώ και πέρα σας λέει τίποτα;

Κοκκινόβραχος, Βαριές, Βουρλοπόταμος, Μπύθουλας, Θεόσπιτα, Κατσικάδικα, Μουνιχία, Γούβα, Κερατόπυργος,  Αγιότρηση, Νταμαράκια, Άσπρα Χώματα.

Καλά, καλά δε λέω άλλα! Σταματάω ντε! Ξέρω σας κούρασα κι εγώ κουράστηκα. Πάω να πιω ένα καφέ. Βαρύ. Με ολίγη. Με το καϊμάκι του, με τις φουσκαλίτσες του. Τούρκικο φυσικά. Και μη σας ξανακούσω να τον λέτε Ελληνικό!

Υ.Γ 1 Την Κοκκινιά που έγινε Νίκαια δεν μπόρεσα να την χώσω σ' αυτό το κείμενο, γιατί είναι ένα τεράστιο και ξεχωριστό κεφάλαιο μέσα μου.

Υ.Γ 2 Στη φωτογραφία ο φάρος της Τζιάς πειραγμένoς από το Νίκο Παπαδάκη.  2steps.gr