Όταν μάλιστα ο αρθρογράφος δεν προσπαθεί να πείσει με επιχειρήματα και συλλογισμούς και κατασκευάζει τα δικά του στοιχεία που τον εξυπηρετούν, αυθεραιτώντας σαν ταχυδακτυλουργός που από το τίποτα μας σερβίρει μια ρώσικη σαλάτα, ένα μνημείο ανορθολογισμού, τότε το κρύο γίνεται οξύτερο. Και όταν πέφτουμε σε άρθρα τυφλά, που ξεπερνάνε το φράγμα της κριτικής και της πολεμικής και στάζουν μίσος, τότε η παγωνιά τους μας κάνει χιονάνθρωπους.

Σε σχέση μ'αυτά τα άρθρα, αυτά της κα. Δαμιανίδη περπατούν στην απέναντι όχθη. Καταφέρνει αυτή η δημοσιογράφος να περνάει στα γραφτά της, μια διάθεση κατανόησης που έχει για τα ανθρώπινα, μια διάθεση κουβεντούλας όπου θα ειπωθούν τα πράματα με το όνομά τους, αλλά με έναν τέτοιο τρόπο ώστε και να μην προκαλέσουν ρήξεις και ανόητες εντάσεις και φανατισμούς, αλλά και τη σκέψη να τη βάλλουν σε κίνηση. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει με όλους τους αναγνώστες της. Μ'εμένα έχω παρατηρήσει πως κάνοντας ταμείο μετά την ανάγνωση, πάντα υπάρχουν ψυχικά κέρδη.

Επέλεξα δυο άρθρα της από τα τελευταία για να πάρετε μία γεύση όσοι δεν την γνωρίζετε. Το πρώτο βουτάει στη σχέση μας με την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους. Μια σχέση που μέσα στις χιλιετίες ποτέ δεν έχει σταθεροποιηθεί. Πάντα είναι ανοιχτή και πάντα δοκιμάζεται για χίλιους λόγους και αιτίες. Υπάρχουν περίοδοι που το αυτονόητο είναι ότι εμείς και οι Ευρωπαίοι είμαστε ένα και το αυτό.  Άλλες εποχές που το "ανήκουμε εις την δύσιν" είναι μια απόφαση που θέλει να επιβληθεί. Και υπάρχουν χρόνια όπου το "καλύτερα με το τούρκικο σαρίκι παρά με την τιάρα παπική" ακόμα και αν δεν λέγεται, υπονοείται στις στάσεις των ανθρώπων. Τώρα είναι φανερό πως οι σχέσεις μας με την Ευρώπη περνούν κρίση. Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί το άρθρο της "Ως παιδίσκη δωδεκαετής" που αναρτήθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 3.2, με θέμα τα ίχνη που έμειναν από τις σχέσεις της με τους Ευρωπαίους. 

Το άλλο άρθρο έχει να κάνει με τις αντιφατικές συμπεριφορές των ανθρώπων, με τις στάσεις εκείνες που εύκολα κατατάσσονται στην κατηγορία " το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής", ή αλλιώτικα σε εκείνα τα δραματικά ημιτόνια ανάμεσα στο θέλω και στο μπορώ. Που αν η διαφορά αυτή δεν συνειδητοποιείται και απωθείται, τότε εγχύεται μια υποκρισία στο περιβάλλον και μια γλίτσα πιάνει ρίζες στις καρδιές των ανθρώπων. Αν όμως κοιτάζουμε στα μάτια τα αλλοπρόσαλλα φερσίματά μας και δεν αφήνουμε τους φόβους μας να μας καπελώνουν, τότε στην αύρα μας ακόμα και το μαύρο υπόσχεται το χρώμα της αυγής. Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί το άρθρο "Τω αγνώστω καταθέτη" που αναρτήθηκε στην ίδια εφημερίδα στις 24.2