Τα μέλια ανθέων ή εσπεριδοειδών τα βρίσκω λίγο φλύαρα, ιδίως αν είναι από πορτοκαλεώνες. Την μόνη εξαίρεση στην προτίμησή μου στο θυμαρίσιο, βρίσκω τα μέλια από ρείκια (ερείκης), αν και αυτή η βουτυρένια υφή με γοητεύει λιγότερο, παραδεχόμενος πάντως πως η γεύση είναι υπέροχη. Τέλος πάντων, περί ορέξεως...
Χτες είχα μία εντυπωσιακή έκπληξη, βολτάροντας στην Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Μέλι από τα Πετράλωνα! Στην αρχή υπέθεσα ότι το τοπωνύμιο, κοινό σε όλη την Ελλάδα, προφανώς θα σήμαινε κάποιο υπαίθριο τόπο γνωστό σε όλους, αλλά όχι σε εμένα. "Πού είναι αυτά τα Πετράλωνα;", ρώτησα την συμπαθέστατη κοπέλα του μαγαζιού. "Πίσω από του Φιλοπάππου", ήταν η πληρωμένη απάντηση. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Και μου εξήγησε με κάθε δυνατή λεπτομέρεια γιά τις προσπάθειες αστικής μελισσοκομίας που γίνονται στην Αθήνα. Πώς ο μελισσοκόμος, ονόματι Νίκος Χατζηλιάς, ίδρυσε την "Αστική Μέλισσα" και εγκαθιστά τις κυψέλες του σε ταράτσες των Πετραλώνων. Φέτος οι μέλισσες τρύγησαν τις απειράριθμες νεραντζιές (ναι, αυτές που άθλιοι δήμαρχοι, όπως ο Κακλαμάνης, ξερρίζωσαν όπου μπορούσαν) και έτσι το μέλι τους έχει αυτό το πιπεράτο γλυκό άρωμα και σπουδαία γεύση. "Και τα καυσαέρια;", ρώτησα εύλογα. Φαίνεται πως οι μέλισσες έχουν την ικανότητα να απομονώνουν τις αχρείαστες ουσίες. Και όπως με διαβεβαίωσε η πωλήτρια, οι χημικές αναλύσεις αυτού του μελιού από το Κέντρο της Αθήνας είναι εντελώς "καθαρές".
Σήμερα το πρωί πού άλειψα μία φέτα ψωμιού με ελαφρώς αλατισμένο βούτυρο και μέλι Πετραλώνων (!) απόλαυσα μία εντελώς αναπάντεχη εμπειρία. Και σκεφτόμουνα πως όσο περνάνε τα χρόνια η Φύση θα μπαίνει κι άλλο στις πόλεις, αφού εμείς οι αχρείοι δεν της αφήνουμε πιά και πολύ χώρο. Μετά τις τίγρεις στα περίχωρα των Ινδικών πόλεων, τα αγριογούρουνα στα περίχωρα των Ευρωπαϊκών και τις αλεπούδες στον Λυκαβηττό, ήρθε η ώρα γιά τις μέλισσες στα Πετράλωνα. Με μελαγχολεί, αλλά έχω τον ρεαλισμό να μου αρέσει.