Βρήκα αυτή τη φωτογραφία (Α.Γιαννακόπουλος στην εξαιρετική Ομάδα "Παλιές Φωτογραφίες της Ελλάδας" - στο τέλος ο σύνδεσμος) και την περιέκοψα γιά να μεγεθύνω το θέμα που με ενδιέφερε : Ένα υπέροχο δίπατο σπιτάκι, ίσως στον χώρο της σημερινής Παιδικής Χαράς του απαστράπτοντος τότε Ζαππείου. Θα πρέπει να τραβήχτηκε ίσως στις αρχές του 20ού αιώνα.Ένα πανέμορφο δίπατο λαϊκό σπίτι, πλάϊ σε 2-3 όμορα άλλα, έχει σωθεί από την "λαίλαπα" του εξευγενισμού. Με τέλειο μεσημβρινό προσανατολισμό, με τον νοικοκύρη να απολαμβάνει τη θέα προς τους Στύλους και το ποτάμι και τον Υμηττό από το παράθυρο του πάνω ορόφου, με την δική του χωριστή μικρή αυλή, καμωμένη από μιά ξερή περίφραξη από πέτρες (και ίσως και μάρμαρα), με ένα (και ίσως και δεύτερο) ακέφαλο άγαλμα υπερφυσικού μεγέθους, που περισυλλέχθηκε ελεύθερα από κάπου εκεί κοντά, να ορίζουν την είσοδο αυτής της μαγικής αυλής και, τέλος, μιά σειρά από πρόχειρα μονοπάτια να γραμμώνουν το τοπίο προς διάφορες χρήσιμες κατευθύνσεις.
Με συγκίνησε πολύ αυτή η φωτογραφία. Διότι με διαίρεσε (όπως συμβαίνει συχνά) στο τι πρέπει να σημαίνει δημόσιος χώρος και πώς προστατεύεται : Είναι δηλαδή ο δημόσιος χώρος μόνο αυτό που σχεδίασαν οι πολεοδομικές αρχές ή είναι και αυτό που βρήκαμε από τον αυθόρμητο σχεδιασμό της όποιας ανάγκης του παρελθόντος? Συχνά σκεφτόμαστε αυτό το δίλημμα όταν σκεφτόμαστε τα Αναφιώτικα της Πλάκας ή άλλα παραδείγματα λαϊκής "ανορθογραφίας". Και τέτοιες "ανορθογραφίες" εμένα με συγκινούν πολύ και θα ήθελα διακαώς να προστατεύουμε και τέτοιες "ιδιωτικές μνήμες" που γίνονται με τόσο γοητευτικό τρόπο δημόσιες. Αλλά τέτοιες συζητήσεις έπρεπε να είχαν γίνει πριν 100 ή, έστω. πριν 50 χρόνια.
