Η  Παναγία του είναι μια κοινή θνητή, μια νέα κοπέλα, που πνίγηκε στον Τίβερη και που ο ζωγράφος χρησιμοποίησε ως μοντέλο. Στις σημαντικές επίσης λεπτομέρειες η μεταλλική λεκάνη σε πρώτο πλάνο, υπαινιγμός πως έπλυναν τη σορό για να πάει καθαρή στον άλλο κόσμο. Είναι αυτό που λέει ο λαός κι ο ποιητής: «άφκιαχτη και αστόλιστη του Χάρου δε σε δίνω, στάσου με τ’ ανθόνερο την όψη σου να πλύνω».  

Στην εποχή του ο πίνακας χαρακτηρίστηκε βλάσφημος και το μοναστικό τάγμα που είχε κάνει την παραγγελία αρνήθηκε να τον παραλάβει.

 Πέρασε πολύς καιρός ώστε να  καταλάβουμε  ότι  ο ζωγράφος   μιλάει για ένα κορίτσι που το έλεγαν Μαρία, που το πάντρεψαν από τα μικράτα του και  σήκωσε  στις αδύναμες  πλάτες του  το  βάρος να γεννήσει μια νέα θρησκεία.  

Σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες  που τιτλοφορούν  το  εικονογραφικό  θέμα «η Κοίμηση της Θεοτόκου»  ο Καραβάτζιο  το ονομάζει « Ο θάνατος της Παρθένου », δίνοντας  έμφαση  στην ανθρώπινη  διάσταση που υψώνεται πάνω από την  αγιοσύνη  γιατί  «πολύ ακριβά το πλήρωσε εκείνο το  Μήτηρ Θεού» .

Χρύσα Κακατσάκη στη σελίδα της Βιβής Τσαβαλιά. 

Σ.Δ. Αρκετός κόσμος φαίνεται να συγχέει την άσπιλο σύλληψη του Ιησού με το αν η Μαρία ήταν παρθένος κατά τη γέννησή του και με την αειπαρθενία της Παναγίας. Πρόκειται για τρία διαφορετικά πράγματα. Όποιος ενδιαφέρεται να πάρει μία ιδέα αυτού του θεολογικού ζητήματος κάνει κλικ https://www.facebook.com/ikarionas που είναι η σελίδα στο fb του Αστέριου Κεχαγιά.