Άλλωστε οι ευθύνες όλων τους για την κατάσταση που αντιμετωπίζει καθημερινά ο λαός 

της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου είναι τεράστιες. Όπως αντίστοιχα και οι ευθύνες

όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και περιφερειακών αρχών

(Πατούλη, Δούρου, Σγουρού). Κάποιοι συνέβαλλαν με χρηματοδοτήσεις, επιδοτήσεις,

ΜΠΕ κ.λ.π. στην γιγάντωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης του λιμανιού και όλοι μαζί στην

διαιώνιση της λειτουργίας της OIL ONE. Όλα αυτά πάντα σε βάρος της υγείας και της ζωής

του λαού και των εργαζομένων. Μια ανάπτυξη που και η δημοτική αρχή Βρεττάκου

(ΣΥΡΙΖΑ, ΝεΑρ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), στηρίζει όλα τα προηγούμενα χρόνια με κάθε τρόπο

μέχρι και σήμερα, στέλνοντας στις καλένδες το αίτημα του Δραπετσωνίτικου και

Κερατσινιώτικου λαού για απομάκρυνση των ρυπογόνων βιομηχανιών. Υποκριτική

η στάση και των άλλων παρατάξεων της «αντιπολίτευσης» (Μύτογλου-ΝΔ, ΚαμάςΠΑΣΟΚ) όπου τα κόμματα στα

οποία είναι μέλη έχουν τεράστιες ευθύνες γι αυτή την κατάσταση.

Για μια ακόμα φορά γίνεται φανερό ότι μόνο το εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να

σηκώσει στους ώμους την πάλη ενάντια σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς. Οι εργαζόμενοι και

οι κάτοικοι των περιοχών μας ξέρουν πολύ καλά, ότι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν,

όσοι ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση, η μόνη φωνή που μπορούν να ακούσουν, είναι η

φωνή των μαζικών αγώνων και διεκδικήσεων για άμεση απομάκρυνση της OIL ONE και

των υπόλοιπων ρυπογόνων εγκαταστάσεων από τον οικιστικό ιστό. Η απαλλοτροίωση

χωρίς αντίτιμο και απόδοση των 640 στρεμμάτων του χώρου των λιπασμάτων στον

λαό, ώστε να αποτελέσει μια ανάσα ζωής για την ευρύτερη περιοχή.

Αυτός είναι ο μόνος αγώνας που μπορεί να έχει πραγματικό αποτέλεσμα για μια

καλύτερη ζωή στη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι.

Σημείωμα Διαχειριστή. Το πρόβλημα, να το ξαναπούμε για μια ακόμα φορά, δεν είναι τόσο της δυσοσμίας, αλλά η βλαβερή για την υγεία μας μελισσανιδίλα, εξ αιτίας βασικά της μεγάλης ποσότητας του καρκινογόνου βενζολίου που περιέχει αυτός ο ατμοσφαιρικός ρύπος. Πρόβλημα που παραμένει άλυτο από το 2015. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι το ως πότε; 

Προφανώς το πρόβλημα αυτό μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να το αντιμετωπίσει. Το θέμα με την συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι ότι ακόμα δεν το έχει αναγνωρίσει ως πρόβλημα της περιοχής και ως εκ τούτου μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα ότι ακόμα και εν ανάγκη θα τολμήσει να συγκρουστεί με την Oil One; 

Τα κόμματα που το έχουν αναγνωρίσει ως το δεύτερο μεγαλύτερο περιβαλλοντικό πρόβλημα της Αττικής, μπορούν να ασκήσουν στην κυβέρνηση πίεση, εφ'όσον βεβαίως έχουν να προτείνουν μία συγκεκριμένη εφικτή λύση. Έλα όμως που τέτοια πρόταση δεν την έχουν φτιάξει ακόμα. Άρα ούτε από αυτούς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα τελειώνουμε με την μελισσανιδίλα το συντομότερο δυνατό.

Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας θεσμός που μπορεί και αυτός να ασκήσει πίεση. Φυσικά η πίεση, ξέρουμε όλοι, ότι κατά βάση εξαρτάται από την συγκεκριμένη πρόταση και από το πόσο πειστική μπορεί να φανεί στους δημότες που υποφέρουν, δηλαδή όλους. Όσο περισσότεροι δημότες πειστούν να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις τόσο μεγαλύτερη λογικά θα είναι η πίεση. Εννιά χρόνια μετά το συμπέρασμα είναι ένα. Δεν έχουν καταφέρει με όσα προτείνουν η δημοτική αρχή και οι παρατάξεις, εντός και εκτός του Δ.Σ, να γίνουν ο Δαυίδ. Όπου Δαυίδ οι αγώνες των δημοτών, αυτών που θα καταφέρουν με τους αγώνες τους με ένα και μοναδικό αίτημα, να πιέσουν ασφυκτικά τον κυβερνητικό και κομματικό Γολιάθ ώστε να αλλάξει θέση σε αυτό το θέμα.

Το ολοφάνερο είναι πως όλα θα πρέπει να ξαναψαχτούν από την αρχή και να συζητηθούν με στόχο ώστε να προκύψει μία ευρεία συνεργασία πάνω σε μία πειστική στον κοινό νου συγκεκριμένη πρόταση ως προς την αποτελεσματική αντιμετώπιση της μελισσανιδίλας. Έτσι μόνο εκτιμώ ότι οι δράσεις, που ευχής έργον θα είναι να συμφωνήσουν οι παρατάξεις, θα έχουν πολλές πιθανότητες να αποβούν νικηφόρες υπέρ όλων όσων ζουν και εργάζονται σε αυτήν την περιοχή.

Να το ξαναπώ για πολλοστή φορά: Εδώ λοιπόν για μένα έχει σημασία να λάβουν υπόψη τους όλοι όσοι θέλουν πράγματι να λυθεί άμεσα το πρόβλημα της μελισσανιδίλας, ότι αντίστοιχες μονάδες επεξεργασίας αποβλήτων πλοίων που λειτουργούν στα μεγάλα λιμάνια Ευρώπης και Αμερικής δεν προκαλούν δυσοσμία και ανθυγιεινούς ρύπους στις περιοχές τους.

Αν στ'αλήθεια λοιπόν, ενδιαφέρονται δημοτική αρχή και δημοτικές παρατάξεις, ας τολμήσουν επιτέλους να το ψάξουν εις βάθος το θέμα και εννοείται με πραγματικό ενδιαφέρον για την λύση του. Αν όμως στα επόμενα πολλά χρόνια εξακολουθήσουν να μας ψέλνουν το ίδιο εννιάχρονο τροπάριο, αυτό το άσφαιρο όπως φαίνεται της μετεγκατάστασης, που το έχουμε βαρεθεί και είναι περίεργο αν δεν το έχουν βαρεθεί και οι τοπικές ηγεσίες, τότε τίποτα μα τίποτα δεν θα αλλάξει, μέχρι το 2035. Δίχως βεβαίως να υπάρχει κάποια εγγύηση ότι κάτι θα αλλάξει και μετά, τότε που εμείς δεν θα ζούμε, αλλά όμως θα ζουν παιδιά και εγγόνια, τα περισσότερα εδώ σ'αυτήν την περιοχή με μια ατμόσφαιρα που θα εξακολουθεί να βλάπτει σοβαρά την υγεία τους.

Στα ενδιάμεσα χρόνια όλοι οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες που θα παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις σε αυτό το θέμα αν δεν το ψάξουν με στόχο να τα αλλάξουν όλα, έχει κανείς αμφιβολίες ότι αυτά τα χρόνια που έρχονται θα βρουν δικαιολογίες ώστε να κοιμούνται με την συνείδησή τους ήσυχη; Κατά βάθος θα έχουν επιλέξει ανάμεσα στις ψευτομάχες και στην αληθινή μάχη της αλλαγής προσέγγισης του προβλήματος, την επί της ουσίας αδράνεια. Κι αυτό αγαπητοί συμπολίτες μου με ενοχλεί πιο πολύ από τη μελισσανιδίλα.