Τα Χριστούγεννα φώναξε ο άντρας μου έναν που έσφαζε μεγάλα ζώα. Μόλις εκείνος μπήκε στην αυλή, έτρεξε ο χοίρος, ξάπλωσε στα πόδια του ανάσκελα για χάδια. Τον έσφαξε επί τόπου ο χασάπης και κατόπιν μου έφερε το κρέας στο σπίτι. Εμένα έσφαξες, του λέω.  

Το σκυλί

Ερχόταν με το τρακτεράκι και όργωνε το κτήμα. Στην καρότσα, μπροστά μπροστά, καθόταν ένα μικρό μαύρο σκυλί.

Ήταν ένα αεικίνητο, εξαιρετικά παιχνιδιάρικο ζώο, έλαμπαν τα μάτια του, γυάλιζε το τρίχωμά του, ο αφεντικός του το είχε μη βρέξει και μη στάξει. Όσες ώρες εκείνος δούλευε, το σκυλί έμενε ξαπλωμένο κάτω από την καρότσα. 

Δεν θα ξεχάσω τις χαρές που έκανε, μόλις τέλειωνε η δουλειά: έτρεχε πέρα δώθε, κρεμιόταν πάνω μας, μας έγλειφε, ύστερα πηδούσε στην καρότσα και βολευόταν, δίπλα στον οδηγό. Καθώς το τρακτεράκι απομακρυνόταν, το σκυλί γυρνούσε κάθε τόσο και με κύτταζε με ένα ζωηρότατο και (μπορώ να πω) ευτυχισμένο βλέμμα.

Εφέτος ήρθαν χωριστά - ο αφεντικός με το τρακτεράκι του, το σκυλί 5-6 μέτρα πιο πίσω. Φαινόταν άκεφο, σαν άρρωστο, το βλέμμα του σαν τρομαγμένο. Μάτην περίμενα να πάρει τη γνώριμη θέση του κάτω από την καρότσα. Τράβηξε πιο πέρα, έπιασε τον ήσκιο ενός δένδρου και παρέμεινε όλην την ημέρα εκεί.

Ρώτησα το αφεντικό του τι συμβαίνει, αν είναι άρρωστο το σκυλί. 

Εκείνος έσκυψε το κεφάλι, προσποιήθηκε τον πολυάσχολο, δεν μου απάντησε. 

Φεύγοντας το απομεσήμερο, κι ενώ το σκυλί τον παρακολουθούσε από μακριά, μου εξομολογήθηκε:

- Τον χειμώνα άρχισε να τρώει ξένες κότες, και με πίεζαν στο χωριό να το ξεκάνω. Το πήγα ένα βράδυ και το έριξα σε ένα ξεροπήγαδο. Δυο νύχτες δεν έκλεισα μάτι , την τρίτη πήρα τον φακό , πήγα στο πηγάδι και είδα τα μάτια του να με κοιτάζουν. Του έριξα ένα κουβά και το ανέβασα. Από τότε χάλασε η φιλία μας, μένει μαζί μου, με ακολουθεί, αλλά δεν παίζει, ούτε στην καρότσα ανεβαίνει πια.

Σ.Δ. Αυτά τα μια σταλιά διηγήματα που με άγγιξαν πιο πολύ από τα υπόλοιπα είναι από το βιβλίο του Ή.Χ.Παπαδημητρακόπουλου ( Πύργος, 1930) "Ο θησαυρός των αηδονιών". Την πρώτη φορά εκδόθηκε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το 2009 και φέτος εκδόθηκε πάλι από τις εκδόσεις "Κίχλη", τώρα που επανεκδίδει σταδιακά όλα τα βιβλία του. Τα δύο αυτά διαμαντάκια βρίσκονται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου που έχει τον τίτλο "Παιδαριώδεις ιστορίες", και περιλαμβάνει ακόμα Τα γαϊδούρια, Το μουλάρι και Ο τράγος και έχει σαν μότο τους στίχους του Χρίστου Ρουμελιωτάκη " Λύκε λύκε δεν πιστεύω /  ό,τι κι αν μου λες / ξέρω ότι είσαι μόνος / και τα βράδια κλαις...Να προσθέσω τέλος, πως ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος έχει ένα προσωπικό στυλ, τόσο ως προς τη θεματολογία του όσο και ως προς τη γραφή του και το πρώτο του βιβλίο "Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη" κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τραμ Θεσ/νίκη το 1973. 

Πατώντας  ΕΔΩ  θα εμφανιστούν στη Βιβλιονέτ στοιχεία από το βίο του Ή.Χ.Παπαδημητρακόπουλου και παρουσίαση όλων των βιβλίων του.