και έχω μέχρι στιγμής ανταλλάξει χειραψίες, αγγίγματα με εκατοντάδες παιδιά. άλλοτε μου έδωσαν το χέρι να παίξουμε, άλλοτε καρπούς τους, άλλοτε κάναμε κόλλα το ή θέλησαν να χαϊδέψουν ένα λευκό χέρι. δεν ξέρουν τη γλώσσα μου, δεν ξέρω τη δική τους κι όμως μιλάμε καθημερινά.

με τα μάτια, με κινήσεις, με χαμόγελα, με καρδιά και παιχνίδια και μουσικές. σήμερα ένας μικρός καθόταν δίπλα μου και με παρατηρούσε ώρα. ακούγαμε μαζί κάποιους μεγάλους που έπαιζαν μουσική. όταν τελείωσε η μουσική, του έκανα με τα μάτια «πήγαινε να παίξεις εσύ τώρα». Κι εκείνο ΠΗΓΕ, πήρε τα ξυλάκια του ξυλοφώνου και έπαιζε και σήκωνε κάθε τόσο τα μάτια και με κοιτούσε. ήταν τόσο συγκινητικό. γιατί ακόμα και με τα μάτια, τα χέρια μου έδινε. κάποιες τέτοιες στιγμές θα τις κρατάω πάντα στη σκέψη μου, για να μου θυμίζει πως οτιδήποτε χειροποίητο κρύβει μέσα τα χέρια και την ποίηση, και τα δυο λείπουν από τη ζωή μας, εκεί ψηλά στον ευνοημένο δυτικό κόσμο.

Από τον Μάριο Μάζαρη δάσκαλο στο Κερατσίνι

1. Τα ΣΧΟΛΕΙΑ. σήμερα με ρώτησε ένας φίλος από την ομάδα μας «Αφού περνάς τόσο όμορφα στον Πειραιά με τα παιδιά σου, γιατί ήρθες εδώ;» Και του είπα γιατί θέλω να πάρω πράγματα να εφαρμόσω στη χώρα μου. γιατί η αλήθεια είναι αυτή, πιο πολύ σκέφτηκα πώς θα εφαρμόσω πράγματα που βλέπω εδώ, παρά να τους μάθουμε δικά μας. τα σχολεία εδώ είναι μια σχετικά πρόσφατη προσθήκη στη ζωή των κατοίκων, η χώρα είναι χωρισμένη σε μικρούς συνοικισμούς σκόρπιους εδώ και εκεί με λίγα σχολεία. η @actionaidhellas όλα αυτά τα χρόνια που εφαρμόζει προγράμματα με τα χρήματα των αναδόχων και συνδρομών βοήθησε και βοηθάει στο να χτιστούν πάρα πολλά σχολεία σε χώρες Αφρικής, Ασίας και Ν. Αμερικής, όχι με την υπεροψία του λευκού επενδυτή, αλλά με σεβασμό σε κάθε κοινότητα και σε συνεργασία με κυβερνήσεις, τοπικές ομάδες, εργάτες, την προσφορά των ομάδων που προσπαθεί κάτι να δώσει. ήρθαμε λοιπόν να προσφέρουμε συμβολικά τα χέρια μας στο χτίσιμο αυτό. αυτό που είδα είναι παιδιά που είναι γνήσια χαρούμενα, χορεύουν, τραγουδούν, είναι ήρεμα μεταξύ τους, επικοινωνούν και λειτουργούν σαν ομάδα. το δημοτικό τους κρατάει 7 χρόνια και ύστερα έχουν μια 3 έτη γυμνασιακή θητεία για όσα προχωρήσουν και τα ακόμα λιγότερα μια πανεπιστημιακή. συναντήσαμε δασκάλες που μας ευγνωμονούσαν για τη βοήθεια που ανοίγει σχολεία, φέρνει τα παιδιά σε αίθουσες και τους μαθαίνει τα δικαιώματά τους, γνώσεις ζωής και βάζει ένα σποράκι να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. αυτό που θα ήθελα να πάρω μαζί μου είναι κάτι που μου είπε ένας δάσκαλος «βάζουμε το τραγούδι μέσα στην τάξη συνεχώς για να είναι το μάθημα γιορτή». ακούσαμε πολλές δασκάλες και δασκάλους και με όλους έβαζα τα κλάματα, όλη η ομάδα μου έλεγε ότι τους συγκινούσε που με έβλεπαν έτσι, εμένα με συγκινούσε βαθιά η προσφορά των ανθρώπων αυτών σε ένα σχολείο που μοιάζει πιο κοντά στον πυρήνα του τι σημαίνει σχολείο παρά οτιδήποτε άλλο. νιώθω βαθιά ευγνώμων που μοιράστηκαν τα παιδιά αυτά τη χαρά τους. έχουν ελάχιστα κι όμως έχουν τα πάντα. Κι είναι κάτι που το μετέφραζα σε όλους «εμείς πίσω στην πατρίδα έχουμε πολλά και νιώθουμε ότι δεν έχουμε τίποτα. εσείς έχετε τίποτα και έχετε ο ένας τον άλλον».