Σάββατο, 15 Ιουνίου 2024 17:12

Κι όμως, ο Μάνος Χατζιδάκις τριάντα χρόνια μετά ξανά μου χαρίζει ανάσες ζωής και τον ευχαριστώ από καρδιάς

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

xatzidakisΩς παιδί της μεταπολίτευσης σε εκείνη την πολιτικοποιημένη περιρρέουσα, ευτυχώς δεν με πόλωσε το ήδη καταξιωμένο δίδυμο Χατζιδάκις (Ξάνθη, 1925-Αθήνα, 15 Ιουνίου 1994) Θεοδωράκης ( Χίος, 1925 - Αθήνα, 2021), όπως δυστυχώς μου συνέβη με το άλλο άπαιχτο για την εφηβεία μας δίδυμο Beatles και Rolling Stones. Να τονίσω εδώ πως αυτή η πόλωση δεν μου ξαναπρόεκυψε ποτέ ξανά. Έπαθα και έμαθα. Το μόνο που μου συνέβη με αυτούς τους δύο έξοχους Έλληνες, που πιστεύω ότι έβαλαν το μαγικό χεράκι τους τότε που ήμουν έτοιμος από καιρό και ορθάνοιχτος στο να γίνω αυτό που έγινα, ήταν η διαφορά φάσης.

Πρώτα, λόγω εποχής, υποκλίθηκα σιγά σιγά στα τραγούδια του Θεοδωράκη και μετά σ'αυτά του Χατζιδάκι. Τραγούδια, που τα πρώτα, τα αρσενικά ας πούμε, ήταν πιο πολύ οι εκφράσεις των εφορμήσεών μου στους ουρανούς του έξω κόσμου μου, που με συνέπαιρναν και τόνωναν το αγωνιστικό μου πνεύμα στην καλύτερη εκδοχή του, αυτή που συνέπλεε με τις αγωνίες του κόσμου. Και τα δεύτερα, τα θηλυκά ας πούμε, οι εκφράσεις των σκιρτημάτων των μέσα θαλασσών μου αλλά και των ερήμων των πόλεων, αυτά που αναγεννούσαν την όποια σεμνότητα και ευγένεια διέθετα, και που με συγκινούσαν. Το ωραίο ήταν πως τα τραγούδια τους είχαν μια αρμονική σχέση με αυτό που ήταν ως προσωπικότητες και ως πολίτες. Και οι δύο πάντως συνδύασαν με ένα έξοχο προσωπικό τρόπο τη λαϊκή μας παράδοση με τις κατακτήσεις της κλασσικής μουσικής. 

 

 Τι άλλο ήταν και ως ένας άλλος ο Μάνος Χατζιδάκης; Υπεύθυνος πολίτης, δημοκράτης μέχρι το μεδούλι του, ανεξάρτητος από πάσης φύσεως εξουσίες, τολμηρός και όχι μόνο στις μουσικές του, αντικομφορμίστας και εκ φύσεως και λόγω παιδείας, με λίγα λόγια ένας ελεύθερος άνθρωπος. Και όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης στο άρθρο του "Ο κόσμος του Χατζιδάκι κάτω απ'τη λάσπη των ινφλουένσερ και των τσουλοσελέμπριτι", τριάντα χρόνια μετά από την εκδημία του ο Χατζιδάκις, υπήρξε μούσα πολύτροπος με τον μοντερνισμό του, τον αισθητισμό του, με τον βαθύ σεβασμό του στο λαϊκό και στην βασίλισσα ποίηση, με αυτήν την αναίδεια του στις εξουσίες και την λατρεία του στις αισθήσεις και στη ζωή  με τον ακομπλεξάριστο κοσμοπολιτισμό του και την ψυχή τε και σώματι και πνεύματι συμμετοχή του στις τελετουργίες των καφενείων και των ξενυχτιών. 

Σε πολλά χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια του βαφτίστηκα και μια και δύο και χίλιες δυο φορές. Υπήρξαν όμως άλμπουμ του που πιστεύω ότι με σημάδεψαν καταλυτικά και τα απολάμβανα πιο πολύ όταν τα άκουγα μόνος μου, εν αντιθέσει με τα τραγούδια του Θεοδωράκη που με άγγιζαν όταν τα άκουγα μαζί με άλλους ακόμα και σε γήπεδα, κάτι το εντελώς αταίριαστο για μένα για τις μουσικές του Χατζιδάκι.

Αυτά ανακατεμένα όπως μου έρχονται στο μυαλό ήταν τα "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι", "Ο μεγάλος ερωτικός" (1972),  "Reflections" (1968), "Τα παράλογα" (1976)), " Το χαμόγελο της Τζοκόντας"(1965), "Αθανασία" (1975), "Ο Διονύσης Σαββόπουλος ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι στο Ηρώδειο" (2012), "Για μικρή λευκή αχιβάδα" (1947), " Τα λειτουργικά", "Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη"(1961) 

Αν, λέμε τώρα, έκανα μια νυχτερινή εκπομπή αφιερωμένη σε όσους αγάπησα και σε όσους με αγάπησαν, το πρώτο άλμπουμ που θα έβαζα θα ήταν Ο Μεγάλος Ερωτικός, το δεύτερο "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" και το τρίτο " Ο Διονύσης Σαββόπουλος ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι στο Ηρώδειο  ". 

 Ναι, βεβαίως γλυκοφιλάμε και την αδελφή ψυχή του Νίκο Γκάτσο.

Τελευταία τροποποίηση στις Τρίτη, 18 Ιουνίου 2024 20:14
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση