Ξεκινήσαμε λοιπόν Κυριακή πρωί με διάθεση Φίνος Φίλμς γιά μία εκδρομή στην αρχαία Σικυώνα. Γαλανός ουρανός, τέλεια θερμοκρασία, ανοιξιάτικο φρέσκο αεράκι, ωραία μουσική στο ραδιόφωνο. Και ξάφνου, εκεί λίγο πριν το Κιάτο δεν έμπαινε η έκτη ταχύτητα και μύρισε καμμένο λάστιχο. Δίσκος. Σιγά-σιγά από τα 180 στα 40, μαλακά δεξιά στην ΛΕΑ και τηλέφωνο στην οδική βοήθεια. Μη σας τα πολυλογώ, βρεθήκαμε στο τραίνο των 14:59 Κιάτο-Αθήνα, με το αυτοκίνητο ασυνόδευτο κάπου σε χώρο φύλαξης στην Κόρινθο. Και βλέπουμε από αύριο, μιάς και η Ασφαλιστική φαίνεται πως αργεί τις Κυριακές.Κάθε γρουσουζιά γιά καλό όμως. Έμαθα τα πάντα περί Προαστιακού. Συμπαθητικό, γρήγορο, ακριβές και ήσυχο τραίνο, με λίγα σχετικά γκραφίτι στα εσωτερικά τζάμια, υποφερτά πλην στενά καθίσματα, αλλά και αξιοπρεπείς ελεγκτές. Όμως ο Τρίτος Κόσμος ήταν σε όλα τα υπόλοιπα. Λυπητερή τουαλέτα στον σταθμό του Κιάτου, τα ρολόγια του Σταθμού σταματημένα στις 12 ακριβώς, τα πανάκριβα ηλεκτρονικά ταμπλώ αφίξεων-αναχωρήσεων όλα σβηστά. Κι έπειτα η ντροπιαστική διαδρομή : τόνοι μπάζων χυμένοι σωρηδόν με φορτηγά σε πάνω από 100 σημεία στο κομμάτι Κιάτο-Κόρινθος και στο κομμάτι Μαγούλα-Ζεφύρι (κάποιος να γδάρει τους δημάρχους, πριν αρχίσει τις κοινοτοπίες περί έλλειψης παιδείας) και, τέλος, το πιό ντροπιαστικό απ' όλα : εκείνος ο Σταθμός Λαρίσης, που αν δεν βασάνιζε τους κουρασμένους εργαζόμενους και τους ταξιδιώτες με τις βαρειές αποσκευές που θέλουν να μετεπιβιβαστούν στο μετρό (δεν έχει κυλιόμενες σκάλες ούτε γιά δείγμα αυτή η άσπλαχνη σύνδεση) θα ήταν ούτως ή άλλως κωμικός ως κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός ευρωπαϊκής μεγαλούπολης.
Ξεσπάω μάλλον, αλλά ήταν κι αυτή με κάποιον τρόπο μιά ενδιαφέρουσα Κυριακή. Γιατί θα μπορούσε και να έλειπε, αλλά καλό είναι εμείς οι εποχούμενοι να έχουμε και συνείδηση του τι συμβαίνει σε όλους τους άλλους.
