Τότε είχα σοκαριστεί τρομερά από το μέγεθος της κακοήθειας: πώς είναι δυνατόν να χοροπηδάς στα πτώματα νεκρών και στον πόνο των συγγενών και της Ελλάδας όλης, για να κανεις τη βρωμοδουλειά σου; Και τώρα, με τα τέμπη, σοκάρομαι διπλά: πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου η αποδεδειγμένα κτηνώδης κρατική συγκάλυψη που υποτίθεται πως τότε υποψιαζόσουν και προκαταβολικά κατήγγειλες, και να να μη βγάζεις κιχ; Στην ψυχολογία μιλάμε  για gaslighting και προβολές. Στην πολιτική, μιλάμε για αλητεία που εκμεταλλεύεται τη βλακεία των αφελών. 

Στα τέμπη συνέβη ένα δυστύχημα που μπορούσε και έπρεπε να έχει αποφευχθεί. Υπήρχαν προειδοποιήσεις για τα τρομερά κενά ασφαλείας και τα μπακαλοτέφτερα αντί του κέντρου τηλεδιοίκησης, υπήρχαν απεργίες εργαζομένων με αίτημα την ασφαλεια των σιδηροδρόμων, υπήρχαν συμβάσεις που αν είχαν υλοποιηθεί δε θα είχαν χαθεί τόσες ζωές. Αμέσως μετά το δυστύχημα, όμως, ξεκινά ένα δεύτερο, ακόμα πιο σοβαρό έγκλημα: αυτό της διάχυσης των ευθυνών, της συσκότισης των πραγματικών συνθηκών υπό τις οποίες συνέβη το γεγονός, της παραποίησης των αποδεικτικών στοιχείων που θα οδηγήσουν στους πραγματικά υπεύθυνους. Πριν καλά καλά σβήσει η φωτιά της έκρηξης, κάποιοι μαγείρευαν αποδεικτικά στοιχεία και με βάση αυτά έκανε ο πρωθυπουργός διάγγελμα. Το υπουργικό συμβούλιο έβγαζε φωτογραφίες δήθεν συντετριμμένο, την ώρα που ο χωρος του δυστυχήματος σχολαστικά αλλοιωνόταν με κρατική ευθύνη. Η παρέμβαση στα αποδεικτικά στοιχεία διαβάζεται σε συνδυασμό με την κυβερνητική περαιτέρω απόπειρα συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων, δια της εξεταστικής επιτροπής- παρωδίας, όπου η κυβερνητική πτέρυγα (δλδ οι πλειοψηφούντες) εξήγαγε ως συμπέρασμα αυτό που και με τα αλλοιωμένα στοιχεία θέλουν να υποδείξουν: ανθρώπινο λάθος, κακιά στιγμή, το ήθελε ο θεός, το παραδέχτηκε ο σταθμάρχης. 

Ευρωπαϊκοί θεσμοί προβληματίζονται και παρεμβαίνουν αναφορικά με τις εγκληματικές (κάποιες εκ των οποίων και σοκαριστικά ακαριαίες, όπως η αλλοίωση των ηχητικών ντοκουμέντων από την πρώτη μέρα μετά το δυστύχημα) πράξεις και παραλείψεις που συσκοτίζουν τις πραγματικές συνθήκες του δυστυχήματος και δείχνουν κυβερνητική βούληση και δράση συγκάλυψης. Και τι κάνουν οι υπερασπιστές του ευρωπαϊκού κεκτημένου, οι μενουμευρώπηδες που διαδήλωναν στο Σύνταγμα γιατί δε φόραγε ο Τσίπρας γραβάτα ή γιατι στη σφαίρα της φαντασίας τους έπαιζε ως σενάριο ότι θέλει να μας βγάλει από την ευρωζώνη; Επιτίθενται στους ευρωπαικούς θεσμούς. Απαρνούνται τα απερολ του πολιτικού αναλυτή και πιάνουν τα τσιπούρα του ταρίφα: η ευρωπαία εισαγγελέας είναι αμφιλεγόμενη. Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ανησυχει για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, επειδή παρασύρθηκε από τους συριζαιους ευρωβουλευτές. Μας χτυπάνε γιατί ισχυρά οικονομικά συμφέροντα (ο κουμπάρος της ντόρας, μαρινακης) θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα. 

Όπως στο σκάνδαλο των υποκλοπών, έτσι και στο σκάνδαλο των τεμπών, η προσπάθεια απόσεισης των κυβερνητικών ευθυνών δημιουργεί μια μπαμπούσκα εγκλημάτων.  Καλύπτουν το έγκλημα με νέο έγκλημα και αυτό με περαιτέρω έγκλημα. Δοκιμασμένη συνταγή που ως ένα σημείο αποδίδει, αλλά τους καθιστά όλο και πιο ευάλωτους γιατί όλο και περισσότεροι εμπλέκονται -και όλο και περισσότεροι τους έχουν στο χέρι, όπως έδειξε η επίδειξη δύναμης μαρινακη δια του χθεσινού δημοσιεύματος στη βήμα.

Παράλληλα, έρχεται να προστεθεί στα παραπάνω το σκάνδαλο της κυβερνητικής υποκλοπής προσωπικών δεδομενων πολιτών, για χρήση τους από τους ευνοημένους του κυβερνώντος κόμματος. Το predator δεν λειτούργησε μόνο του. Η νέα δημοκρατία του κυριάκου μητσοτάκη έστησε μεθοδικά έναν τεράστιο μεγάλο αδελφό που, όταν δεν παγιδεύει *ενδιαφέροντες* στόχους,  συλλέγει (δια της πρόσβασης στον κρατικό μηχανισμό και με κρυφή ή κρυφών παραμέτρων  συνεργασία με εταιρίες που παρέχουν *αμφιλεγομενες* υπηρεσιες σε διεφθαρμένους πολιτικούς και κυβερνήσεις) προσωπικά δεδομενα πολιτών, τα επεξεργάζεται και τα χρησιμοποιεί για το κυβερνητικό συμφέρον, που κατατείνει στη χειραγώγηση του εκλογικού σώματος. Η ανοησία και η αλαζονεία της απολογήτριας κάθε κυβερνητικού ατοπήματος ή και εγκλήματος, της ασημακοπούλου, συντελεσε ώστε να αρχίσει να ξετυλίγεται  το κουβάρι που ίσως εξηγεί πώς το 41% (αν είναι τόσο) των συμπολιτών μας αποχαυνώθηκε τόσο, ώστε να σιγοντάρει πειθήνια την κυβερνηση, που κυκλοφορεί με ένα κοπάδι γίδες στην πλάτη, σε κάθε διαστημικά αυθαίρετη δικαιολογία, σε κάθε φανατισμένη επίθεση, σε κάθε αποπροσανατολιστική από την πραγματική δημοκρατία ενέργειά της. 

Όλες τις παραληρηματικές φαντασιώσεις των ήδη κυβερνητικών τρολ, που ως αντιπολίτευση τις προβάλλανε στην κυβέρνηση Τσιπρα, τις υλοποίησε η κυβέρνηση μητσοτάκη: Παραβίασε το Σύνταγμα, έστησε παρακράτος, ευνόησε ημέτερους σκανδαλωδώς, εργαλειοποίησε τη δικαιοσύνη, χάκαρε τη δημοκρατία, άλωσε την ενημέρωση, έκανε πραξικόπημα στις ανεξάρτητες αρχές, φακελωσε τους πολίτες, αποπειράθηκε να δολοφονήσει χαρακτήρες και να φιμώσει όσους δεν την εξυπηρετούν, χρησιμοποίησε ως κομματικό κοριό την κρατική υπηρεσία πληροφοριών, εξήγαγε παρανομο υλικό παρακολουθήσεων στο εξωτερικό, διέρρευσε κρατικά μυστικά ύψιστης σημασίας στους (αγνώστους) υπαλλήλους που χειρίζονταν το predator χωρίς οποιαδήποτε δικλείδα ασφαλείας, αφήνει τα συμφέροντα να οργιάζουν και τους πολίτες να ματώνουν από την ακρίβεια, ασκεί εξωτερική πολιτική με όρους προσωπικής και όχι εθνικής ατζέντας. Όλα αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι από τους άλλοτε υπερασπιστές της νομιμότητας, του συντάγματος, της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.  Άλλοι από αυτούς γιατί «όταν τρώνε δε μιλάνε γιατί θα πνίγουν», άλλοι γιατί είναι παραπληροφορημένοι, άλλοι γιατί νιώθουν ελιτ υποστηρίζοντας γραβάτες και ας ψωνίζουν τα βασικά αγαθά με κρατικά επιδόματα. «Ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς» αντιλαλούν πειθήνια για τον καθαρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης και φουσκώνουν ανωτερότητα, οι χειροκροτητές των καινούργιων ρούχων του αυτοκράτορα-μητσοτάκη. 

Την ίδια ώρα που αδρά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε σοκαρισμένοι τις μεθόδους και την έκταση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση αδυνατεί να ορθοποδήσει και να εκφέρει πειστικό, πολιτικό, τεκμηριωμένο λόγο. Το κιναλ όσο έχει πρόεδρο τον ανδρουλακη, που (σορρυ παιδιά) είναι κάτω του μετρίου και πιθανώς εκβιαζόμενος, άσπρη μέρα δε βλέπει, πάρα τις ιδανικές για αυτό συνθήκες. Δικαίωμά τους να διαχειριστούν το θέμα τους όπως θέλουν, ωστόσο, καταθέτω την απορία μου πώς και δεν αντιδρούν αφού βλέπουν το πρόβλημα.  Στον συριζα και σια, από την άλλη, πέραν των εγγενών προβλημάτων, ακόμα μαλλιοτραβιέται το δίκιο των κασσελακηκών με το δίκιο των αποχωρησάντων. Και όπως φαίνεται βρίσκουν πιο σπουδαία τη μάχη για το δίκιο τους από τη μάχη απέναντι σε αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν καθεστώς. Ο τι και αν λένε για το 21, χαράμι το λένε: τίποτα δεν κατάλαβαν από το κακό που κάνουν στον κοινό σκοπό οι φατριασμοί, οι προσωπικές ατζέντες, οι εμφύλιες συγκρούσεις. Περιμένουν να συμβεί το *ναυαρίνο* τους, λες και πιστεύουν ότι όντως υπάρχει από μηχανής θεός της Ελλάδας που θα σώζει μια ζωή την παρτίδα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι αδύνατον, ωστόσο, θα ήλπιζα να υπάρξει άμεσα εκεχειρία, για να μην πω συστράτευση. Την ιστορία δεν τη γράφουν οι απολογητές, οι αναχωρητές, οι δικαιωμένοι, οι συνειδησιακά αναπαυμένοι, οι *καθαροί*. Την ιστορία τη γράφουν αυτοί που λυσσασμένα θέλουν να είναι νικητές. Όποιος πραγματικά πιστεύει ότι στη χώρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, τα βάζει με το σοβαρό πρόβλημα, δεν ασχολείται με το filioque της αριστεράς. 

Ιδού η Ρόδος.

Σ.Δ. Και ιδού και το πήδημα, που θα ήταν πιο εύκολο και προς τη σωστή για μένα κατεύθυνση αν από το '15 - '23, για 8 δηλαδή συναπτά έτη, έκαναν τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ κριτική στο αρχηγικό μοντέλο που είχαν υιοθετήσει και μια εις βάθος και εις πλάτος κριτική της πολιτικής του κόμματος. Κι αυτή η έλλειψη ήταν μάλλον μία από τις κύριες αιτίες που του επέτρεπε από άποψη στρατηγικής να μιλάει ψηφοθηρικά για τα σημαντικά θέματα αυτών των χρόνων με δυο και τρεις γλώσσες, στη βάση μιας εις την όψη πολυσυλλεκτικότητας, αλλά όχι και εις την κόψη και μάλιστα δίχως την προοπτική των αλλαγών υπέρ των αδύναμων στρωμάτων στους βασικούς τομείς της κοινωνίας. Όλα αυτά δεν είναι σοβαροί λόγοι για τις απανωτές ήττες που ακολούθησαν μετά το '16;

Και το τελευταίο. Οι περισσότερες επαφές που είχα με Συριζαίους τα 4 χρόνια της πρώτης φοράς αριστεράς σε διάφορες θέσεις εξουσίας βγάζανε μία γραφειοκρατιδίλα που σε έβαζε στη σκέψη αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν αριστεροί. Αριστεροί δήλωναν, αλλά με ξύλα απελέκητα μου έμοιαζαν που δεν θέλανε να μπλέκονται στα πόδια τους εξωκομματικά ζιζάνια και αυτό οδηγούσε τις συζητήσεις τους σε μία κουβέντα κουφών.

Συμπέρασμα: Αυτοί που θέλουν παθιασμένα να αλλάξουν τον κόσμο, θα πρέπει να δουλέψουν πολύ μέσα τους τις εξουσιαστικές συμπεριφορές. Και πολύ επίσης για να μάθουν να δουλεύουν ομαδικά με αυτούς που τους μοιάζουν και να συζητούν ισότιμα με όσους διαφέρουν.