Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται το περιοδικό Der Spiegel, η Ουκρανή μαέστρος Οκσάνα Λίνιβ, η οποία πρόκειται στις 2 Ιουνίου να διευθύνει στο ίδιο φεστιβάλ την Συμφωνική Ορχήστρα του Κιέβου στο ρέκβιεμ «Babyn Υar» του συμπατριώτη της Γιέβεν Στάνκοβιτς με θέμα τις σφαγές στην ομώνυμη περιοχή της Ουκρανίας κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, είχε εκφράσει προηγουμένως την αρνητική άποψή της για τη συμμετοχή του Θεόδωρου Κουρεντζή. «Ο Έλληνας, ο οποίος κατέχει και ρωσικό διαβατήριο, δεν έχει ακόμη αποστασιοποιηθεί δημοσίως από τη ρωσική πολεμική επίθεση στην Ουκρανία», φαίνεται να δήλωσε, αναφέρει το περιοδικό.

Παρόλο που στην φάση αυτή συνεχίζεται η κατοχή της ανεξάρτητης και ελεύθερης Ουκρανίας από τον ρωσικό στρατό, διαφωνώ με την Ουκρανή Λίνιβ, έχοντας επίγνωση πως αν ήμουν Ουκρανός μάλλον θα συμφωνούσα. Αν ήμουν λοιπόν, διευθυντής αυτού του φεστιβάλ στη Βιέννη, που είχε προσκαλέσει τους δύο αυτούς μαέστρους να διευθύνουν αντιπολεμικά έργα, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να συμμετέχουν και οι δυο κι αυτό διότι θεωρώ ότι το έργο είναι ανώτερο από την όποια στάση του δημιουργού του, τόσο ως προς την απόλαυση που προσφέρει όσο και για την επίδραση που μπορεί να έχει στους θεατές. Το καλύτερο κατ'εμέ πάντως είναι να κουμπώνει το έργο με τη στάση του δημιουργού του. Είναι πολύ πιθανόν πάντως πολλοί φτωχοί Ουκρανοί να θεωρήσουν υποκριτική τη στάση του Κουρεντζή, όπως και να υπάρχουν αρκετοί μορφωμένοι Ρώσοι που θα τους εκφράσει το αντιπολεμικό "μήνυμα" του έργου που θα διευθύνει. Άρα; Άρα δεν ξέρω τι μπορεί να είναι το καλύτερο για όλους. 

Όμως αν αυτό το ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα δε βγάζει κόκκινη κάρτα στο καθεστώς Πούτιν για τη δολοφονία του Ναβάλνι, αυτό τι σημαίνει; Ίσως μία πρόκληση για να ξανασυζητήσουμε ως συμπαίχτες αλλά και ως αντίπαλοι τα όρια της τέχνης με την πολιτική. Όπως και το τι σημαίνει για τη φύση ενός καθεστώτος όπου παρόλο που διεξάγονται εκλογές δολοφονούνται έμμεσα, από τις συνθήκες κράτησής τους, ή άμεσα, κατόπιν διαταγής του προέδρου ή του πρωθυπουργού, αντιφρονούντες και όταν συστηματικά τρομοκρατούνται πολίτες που έχουν διαφορετική γνώμη για τις πολιτικές εξελίξεις.

Σίγουρα πάντως θα υπάρχουν συμπολίτες μας που θα ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν στη τωρινή συγκυρία τέτοιες δημόσιες συζητήσεις να αλλάξουν την περιρρέουσά μας προς το καλύτερο, ίσα ίσα όσο πατάει η γάτα βεβαίως. Συζητήσεις για θέματα που σχετίζονται με τη δημοκρατία και την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και με την ζωντανή τέχνη που φωτίζει με την ομορφιά της τις σχέσεις των τριών χαρίτων της εποχής μας. Και ίσως αυτοί οι συμπολίτες μας να έχουν δίκαιο. Αλλά όσοι αισθάνονται πνιγμένοι έχουν μια διέξοδο. Ποια; Να πιαστούν από τα μαλλιά τους δοκιμάζοντας να συμμετάσχουν σε τέτοιες συζητήσεις, αν πιστεύουν ότι αυτές μόνο κακό δεν μπορούν να προκαλέσουν στη δημόσια ζωή.   

Να σημειώσω τέλος, ότι είναι πολύ πιθανόν να ζουν ανάμεσά μας και εκείνοι οι συνάνθρωποί μας που βγάζουν κόκκινη κάρτα στο καθεστώς Πούτιν για το θάνατο του Α.Ναβάλνι και δε βγάζουν στον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ της Βιέννης, Ελβετό Μίλο Ράου, που είχε προγραμματίσει τις δύο συναυλίες με θέμα τον πόλεμο και ακύρωσε τη συναυλία του εξαιρετικού μαέστρου Θ. Κουρεντζή. Και είναι πολύ πιθανόν, διότι έχω προσέξει ότι όλο και αυξάνονται οι συνάνθρωποί μας που η ιδεολογική βιόσφαιρά τους έχει ως μοναδικούς παίχτες το απόλυτο καλό στην φωτεινή πλευρά της και το απόλυτο κακό στη σκοτεινή. Και που ως απόλυτα είναι ταυτόχρονα συγκεκριμένα στον υπέρτατο βαθμό και αόριστα όσο δεν πάει άλλο, πράμα που σημαίνει ότι όλα είναι πόλεμος καλοί μου. Ή, με άλλα λόγια, έχουμε εδώ δωρεάν ένα φυσικό αντικαταθλιπτικό φάρμακο. 

Αναρωτιέμαι πάντως, στις δύο αυτές κατηγορίες των συμπολιτών μας που κινούνται με δύο μέτρα και δύο σταθμά, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να τους έχουμε όσον αφορά σε θέματα ελευθεριών, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μικρή; Μεγάλη; Καθόλου; Ε, τι λέτε κι εσείς;