Η εκλεκτή, λοιπόν, αρχαιοφύλακας του Μυκηναϊκού Τάφου, μας καλοδέχτηκε, πήρε το κλειδί του λουκέτου της αλυσίδας και μας συνόδευσε εξαιρετικά διακριτικά στο εσωτερικό του τάφου. Και τι δεν μας είπε, όταν κατάλαβε ότι μπορεί να μας ενδιαφέρει. Ότι ο τάφος κατασκευάστηκε με αφετηρία την κορυφή κάπου στα 1300 π.Χ., ότι το ανακουφιστικό υπέρθυρο είναι μοναδικό, αφού το εσωτερικό τρίγωνο απολήγει εξωτερικά σε σειρά παράλληλων ακατέργαστων ογκόλιθων, ότι ο αρχικός ένοικος θα ήταν κάποιος άρχοντας της πλούσιας περιοχής των γαιοκτημόνων και εκτροφέων των περίφημων πολεμικών αλόγων. που ξέρουμε από τα ιστορικά χρόνια.

Ότι μέχρι τον 5ο αι. π.Χ. οι γύρω κάτοικοι τον έχουν αφηρωίσει και του αναθέτουν που και που και κανένα σταμνάκι ή λυχναράκι, ότι με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ερημώνονται οι καλλιέργειες και ο τόπος ολόκληρος και ξεχνιέται και αυτός ο παλιός "πρόγονος", μέχρι να τον ανακαλύψουν ξανά Γερμανοί Αρχαιολόγοι στα 1879 και να τον ανασκάψει η Αρχαιολογική Εταιρεία.  Ότι είχε συληθεί στην αρχαιότητα και ότι η γραμμή που βλέπουμε στους τοίχους (πρώτη φωτογραφία) ήταν η στάθμη της πλημμύρας των υπόγειων νερών που ανέβαιναν σε κάθε εποχή μεγάλων νεροποντών, αφού οι κατασκευαστές δεν είχαν προβλέψει αποστράγγιση. Και έτσι οι 6 σκελετοί και τα σημαντικά κτερίσματα (όπως οι δύο πήλινες μουσικές λύρες της μικρής Μυκηναϊκής Αίθουσας του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου) βρέθηκαν σε έναν φοβερό αχταρμά στρωματογραφίας, ανακατεμμένοι από τις λάσπες πλημμυρών χιλιάδων ετών.

Φύγαμε με τόσες πληροφορίες που μας έκαναν την επίσκεψη τόσο πολύ πιό συναρπαστική, αφού η καλή αρχαιοφύλακας γαργάλησε την φαντασία μας. Δεν την ρώτησα το όνομα της, ώστε να το αναφέρω εδώ. Αλλά ας πούμε ότι ο έπαινος αφορά όλους τους (λίγους) ομοτέχνους της, όπου Ελληνική γης.

Κυρία Αρχαιοφύλαξ σας είμαστε ευγνώμονες γιά την τόσο καλή σας προαίρεση να περάσουμε όμορφα! Και σας ευχαριστούμε θερμά γιά την φιλοτιμία και φιλοπατρία σας. (Κι ας ακούγομαι συντηρούκλας).