Αυτό που κυρίως θέλω να καταθέσω είναι ότι για εμένα ο Μεσογαίας ή αλλιώς (για πολλούς από εμάς) πατέρας Νικόλαος, που είναι ο πνευματικός μου, τα τελευταία 30 χρόνια μου έχει σώσει τη ζωή. Τη δική μου όπως και πολλών άλλων που δεν είναι «χριστιανοί» με την παραδοσιακή έννοια, ούτε συμμερίζονται αναγκαστικά όλες τις απόψεις τις δικές του ή και της εκκλησίας ακόμα. Ο άνθρωπος αυτός (τον οποίο κάποιοι αποκαλούν ακόμα και ταλιμπάν, όπως διάβασα) όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν μου υπέδειξε τι να κάνω και τι να μη κάνω ούτε τι να πιστεύω ή να μην πιστεύω. Το μόνο που έκανε ήταν να γίνει ο ενδιάμεσος της αγάπης του  Θεού  προς εμένα - η της αγάπης σκέτα για όσους δε πιστεύουν- και με άφησε ελεύθερη να ολοκληρώσω το πρόσωπο και τη διαδρομή μου. Σε αυτά που διατυπώνει για τους ομοφυλόφιλους πολλά δεν κατανοω και σε πολλα δεν συμφωνώ. Εξ άλλου το έχω πει και στον ίδιον. 

Ζω και κινούμαι σε ένα χώρο όπου πολλοί απο τους πιο στενούς μου φίλους -και στα μοναχικά μου χρόνια σχεδόν οικογένεια- είναι ομοφυλόφιλοι. Τους υπεραγαπώ τους εκτιμώ και -εννοείται- πως θέλω γι αυτούς τα καλύτερα, να είναι ευτυχισμένοι.

Ξέρω πως εδώ υπάρχει  μια αντίφαση. Γίνεται να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι  χωρίς αναγκαστικά να κατανοείς και να συμφωνείς σε όλα; (Άλλο αγαπώ άλλο συμφωνώ, το είπε τόσο ωραία μια ποιήτρια, η aggelina riga.)

Ναι γίνεται. Καθώς επίσης, άλλο η στάση ζωής ενός ανθρώπου κι άλλο οι απόψεις του. Και ας ζούμε σε μια εποχή άψυχη -που τη θέση της ψυχής έχουν πάρει οι απόψεις. Οι απόψεις αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές. Το ειδικό βάρος των ανθρώπων και το ηθικό τους ανάστημα ποτέ. Συγχωρέστε με που θα απενεργοποίησω τα σχόλια. Αυτό που έγραψα το έγραψα απο μια εσωτερική ανάγκη σαν μαρτυρία και όχι για ν' ανοίξουμε διάλογο.

Σ.Δ. Ο πίνακας του άρθρου: The Flying Carriage, 1913 του Μαρκ Σαγκάλ ( 1887, Liozna, Λευκορωσία - Σαιν Πολ ντε Βάνς, Γαλλία, 1985).