Στα καλά καθούμενα οι διατηρητέες εγκαταστάσεις, εμφανίστηκαν να ενοχλούν για το πρότζεκτ. Τροποποιήθηκε το καθεστώς προστασίας των διατηρητέων και επετράπη η «μετακίνηση των κτιρίων», ψευδώνυμος ουσιαστικά ορισμός της κατεδάφισης τους.  Η ιστορία ήταν τόσο πρόχειρη,  που δημοσιοποιήθηκαν ως μακέτες του έργου- παλαιές διπλωματικές εργασίες φοιτητών της αρχιτεκτονικής! Τελικά τώρα, μία μικρή είδηση σε οικονομικό site: το έργο δεν θα γίνει. 

Έχει ενδιαφέρον το «κάψιμο» όλων των μεγάλων δημόσιων κτιριακών επενδύσεων στον Πειραιά. Η ΧΡΩΠΕΙ είναι ένα παράδειγμα, η Ιπποδάμεια Αγορά ένα δεύτερο. Ήταν μία σοφή απόφαση τόνωσης της παλιάς αγοράς της πόλης. Την πάγωσε επίσης η κυβέρνηση ενώ είχε φτάσει στο παρά πέντε της εφαρμογής της. Η εγκατάσταση του Δικαστικού Μεγάρου στο δημόσιο ακίνητο του Τελωνείου, καταμεσής στο λιμάνι ακυρώθηκε επίσης σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο. Προτιμήθηκε να αγοραστεί άλλο ιδιωτικό ακίνητο από μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία.

Παράλληλα, στον Άγιο Διονύση, με την επένδυση στο καπνεργοστάσιο Παπαστράτου και στο λιμάνι με την αναβίωση του Πύργου από την ίδια εταιρεία, πιθανόν στο Νέο Φάληρο σε λίγο καιρό, και σε δεκάδες ακίνητα έχουμε υψηλούς ρυθμούς ανοικοδόμησης είτε ιδιωτικών κτιρίων, είτε δημοσίων τα οποία περνούν σε ιδιώτες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων ο Πύργος, και ο Παπαστράτος όπως και νέα ξενοδοχεία ή γραφεία σε αποκατεστημένες παλαιές πολυκατοικίες τα παραδείγματα είναι επιτυχημένα, αλλά αυτό δεν αρκεί. 

Ειδικά στη ΧΡΩΠΕΙ – όπως και στην άλλη σκοτεινή ιστορία – στο ακίνητο Κεράνη – παραήταν αεριτζίδικη η δουλειά, ακόμη και για τα μέτρα της εποχής μας και δεν άντεξε. 

Ιδιωτικές επενδύσεις, λοιπόν, πλαισιωμένες από το καλάθι των δημόσιων αστικών αναπλάσεων στον δημόσιο χώρο της πόλης και από την έλευση των μέσων σταθερής τροχιάς. Υπολογίζοντας πρόχειρα, τα δημόσια χρήματα τα οποία επενδύθηκαν για τα πιο πάνω στον Πειραιά -προγραμματισμένα όλα πριν από την παρούσα κυβέρνηση - ξεπερνούν το μισό δις ευρώ.  Παράλληλα, είτε σε επίπεδο ομίλων του μεγάλου real estate, είτε μέσω της golden visa η οποία χτυπάει την αγορά γύρω από το λιμάνι, είτε ακόμη και σε επίπεδο «λαϊκού καπιταλισμού» με το Airbnb των μικρών ή μεσαίων ιδιοκτητών, επίσης έρχεται στο λιμάνι πολύ ιδιωτικό χρήμα. 

Φαίνεται επομένως, ότι έχουμε μία αναπτυξιακή έκρηξη, με όρους του παιχνιδιού Monopoly, που παίζαμε μικροί. Το Δημόσιο πληρώνει και στρώνει τον καμβά για να κτιστεί μία νέα πόλη, νέων χρήσεων. Μοναδικό κριτήριο για την ταυτότητά της, οι βουλήσεις του ιδιωτικού τομέα. Όποιος προλάβει αγοράζει την πόλη, για όποια χρήση επιλέγει εκείνος. 

Ο σχεδιασμός, ο ρυθμιστικός ρόλος και η επιλογή κινήσεων είναι άγνωστες λέξεις, ότι θα προσανατολίσει, το τι είναι και για ποιους είναι ο Πειραιάς με όρους δημοσίου συμφέροντος. Κινήσεις αποφασιστικές για τον έλεγχο του καλπασμού τιμών της αγοράς ακινήτων, της μονοκαλλιέργειας χρήσεων. Αποφάσεις οι οποίες θα διασπείρουν στις γειτονιές τις θετικές επιπτώσεις, θα προστατεύσουν ανθρώπους, επαγγέλματα, θα ενισχύσουν τις ρημαγμένες κοινωνικές υποδομές και τη λαϊκή στέγη.