Το πιο ωραίο βουνό, ο πάρνωνας. Τον γνώρισα λόγω βαμβακούς, αλλά τον αγάπησα για τα πέριξ της.  

Το πιο ωραίο μπάνιο, στον (/στην;) μέζαπο, κόλπος τηγάνι, στην μάνη. Πρέπει να πω ότι ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός γιατί είχαν προηγηθεί σύρος, νάξος και ακολούθησαν κύθηρα, ωστόσο, σαν την μανιάτικη θάλασσα με τις πειρατικές ιστορίες μέσα στα κομμένα βράχια και τις σπηλιές, τίποτα. 

Η πιο χαρούμενη στιγμή (στα καθ ημας πολιτικά) η απροσδόκητη νίκη δούκα και κουρέτα στις αυτοδιοικητικές εκλογές. («Βγαίνω μια βόλτα στην αθήνα και βλέπω φάτσες γελαστές» -πόσο καιρό είχαμε να το ζήσουμε;). 

Η πιο σκληρή στιγμή (στα καθ ημας πολιτικά και πάλι) η παραίτηση τσίπρα. Είναι τρομακτικό ότι έκτοτε η χώρα και τυπικά δεν έχει αντιπολίτευση και πορευόμαστε μέσα στον ορυμαγδό (διεθνή και εθνικό) με  τις αντιπολιτευτικές επιλογές να κινούνται από  το «λαέ ακούμπα στις καρδούλες του κουτσούμπα» και κάτω. 

Η πιο μεγάλη έκπληξη ο βίος και η πολιτεία του τύπου που εκλέχτηκε πρόεδρος στην αργεντινή. 

Το πιο κουλό συναίσθημα, οι πενήντα αποχρώσεις της απορίας για το παθιασμένο ξεκατίνιασμα ως προς το αν ταιριάζει και σε ποιό βαθμό το δημόσιο πενθος στον βασίλη καρά. 

Το πιο μεγάλο άγχος, για τον Αρμαγεδώνα στις πρώτες κατοικίες.

Το πιο μεγάλο άγος, οι βομβαρδισμοί νοσοκομείων. Ο τι και να βρίσκεται από κάτω. 

Ο πιο μεγάλος θυμός, για το σκάνδαλο των υποκλοπών και για το πραξικόπημα κατά ραμμου στην ααδε.  

Η πιο μεγάλη ελπίδα ότι το 2024 θα σοβαρευτεί και θα ανασυγκροτηθεί η (κεντρο)αριστερά και η χώρα θα αποκτήσει ξανά αντιπολίτευση. Κάτι τέτοιο βεβαια μπορεί εύκολα να εξελιχτεί στο μεγαλύτερο ανέκδοτο, με βάση τα πρόσφατα γεγονότα στο χώρο. Και, 

Η πιο ειλικρινής ευχή, να περιστοιχιζόμαστε απο τους ανθρώπους που ταιριάζουν στην πιο ωραία εκδοχή του εαυτού μας. Spoiler alert ότι προϋποθέτει μεγάλη αυτογνωσία η εκπλήρωσή της. 

Καλή μας δύναμη λοιπόν και καλώς να έρθει το 2024!