(για τα βιβλία που έγραφε; για την φθαρμένη του υγεία;

για τα χρόνια της εξορίας και της απομόνωσης; -

για κάτι από όλα αυτά, τέλος πάντων...)

του πρότεινε μια πιο ελαφριά δουλειά, μια δουλειά πολυτελείας:

Θα κάθονταν στην είσοδο του καταστήματος

με την σεβάσμια ευγενική μορφή του

και θα χαιρετούσε τους πελάτες - αυτό μονάχα.

Κι όμως, ο Αλεξάνδρου αρνήθηκε -

γιατί η θέση αυτή προϋπέθετε να φορέσει την στολή του πορτιέρη

κι αυτός δεν φορούσε στολές,

είχε περάσει στρατοδικείο, είχε πάει φυλακή για αυτό,

είχε γράψει τον στίχο

"Κυρ Λοχία, πάσχω από δαλτωνισμό /

βλέπω τον κάθε στόχο ίδιο με την καρδιά μου".

Κι έτσι συνέχισε να συσκευάζει πακέτα στο υπόγειο.

Κι έπειτα, όταν έπαψε η δουλειά στην συσκευασία,

ανέλαβε να καθαρίζει το πεζοδρόμια στην είσοδο -

ό,τι χαμαλοδουλειά να 'ναι, αρκεί να φοράει τα δικά του ρούχα,

αρκεί να μην φοράει στολή.

Επίσης αξίζει να θυμάσαι πως ο Αρ. Αλ. πέθανε στα 56 του χρόνια,

από ανακοπή σε ένα παρισινό δώμα,

τόσο φτωχικό όπου ο απινιδωτής των Πρώτων Βοηθειών

δεν μπόρεσε να ανεβεί την στενή σκάλα.

Όλα αυτά να τα θυμάσαι κυρίως

όταν ακούς όλους τους βολεμένους,

καθηγητές, συγγραφείς, εκδότες,

διανοούμενους εν γένει,

να μιλούμε για αυτόν, να λέμε πως είναι ο πιο αληθινός,

ο πιο έτσι και ο πιο αλλιώς,

ο πιο σπουδαίος, τέλος πάντων -

να μιλούμε για αυτόν

από τα ωραία μας σπίτια με τις φαρδιές σκάλες,

φορώντας τις ωραίες μας στολές.

*Στη φωτογραφία,στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ο Άρης Αλεξάνδρου με την εγγονή της συντρόφου του Καίτης Δρόσου, Κατερίνα

Σ.Δ.  ΕΔΩ  στοιχεία από το βίο του αγαπημένου μου Άρη Αλεξάνδρου και τα έργα του στην βάση ΠΡΟΣΩΠΑ -  biblionet. Την ανάρτηση αυτή την ψαρέψαμε στον τοίχο της Βιβής Τσαβαλιάς.