(Περισσότερα στο βιβλίο του Russell Martin, Guernica, ο Πόλεμος του Πικάσο, Γκοβόστης 2005, μετάφραση Γ. Κασταναράς). 

 Σκέφτομαι τέλος πως έχει ωριμάσει ο καιρός για μία μεγάλη, μουσειακή έκθεση - αφιέρωμα στον Καραγκιόζη, το Θέατρο Σκιών και την σύγχρονη τέχνη με έργα των ανωτέρω ζωγράφων αλλά και του Κόντογλου, του Τσαρούχη, του Σπαθάρη, του Αργυράκη, του Μποστ, του Κεσσανλή, του Λαζόγκα πλάι στον Μαντζαβίνο, τον Τάσο Παυλόπουλο, τον Παπατριανταφυλλόπουλο ή τον Σπύρο Αγγελόπουλο, επιπλέον εκείνης που οργάνωσα το περασμένο καλοκαίρι υπό τον ενδεικτικό τίτλο: Σκιαμαχίες (Ο σχετικός κατάλογος που περιέχει εκτός του προλόγου του Βάλτερ Πούχνερ και ανέκδοτο έργο του Μποστ εκδόθηκε από τον Νίκο Νίκα). 

Έγραφα στο φ.μπ λοιπόν σχετικά με την έκθεση Χαρίδημου στις 19 Νοεμβρίου 2017:

...Ο γιος του ιστορικού καραγκιοζοπαίχτη Γιώργου Χαρίδημου Σωτήρης εκθέτει ένα τεράστιο, σπαρταριστό υλικό από το οικογενειακό αρχείο την προσεχή Τρίτη στην Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά. Τα έργα καλύπτουν δραστηριότητες που πλησιάζουν τον αιώνα και περιλαμβάνουν φιγούρες, μπερντέδες, εργαλεία σκηνής αλλά και έναν μεγάλο όγκο συνθέσεων του Σωτήρη εμπνευσμένων από την μυθολογία του Καραγκιόζη. 

Ως πιτσιρίκος είχα δει το Θέατρο Σκιών του Χαρίδημου τόσο στο Πασαλιμάνι όσο και στο ανοιχτό θέατρο του Αλέκου  Χρυσοστομίδη στην πλατεία Ταμπουρίων. Στο ίδιο θερινό θέατρο είχα δει και το πρώτο γυμνό της ζωής μου στο σώμα μιας χορεύτριας του οριεντάλ. Ένα είδος βαριετέ και επιθεώρησης που παρουσιαζόταν εναλλάξ με το πρόγραμμα του Καραγκιόζη. Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών και το "απαγορευμένο" εκείνο θέαμα, πλην δι' οικογενείας, το ημίγυμνο επί σκηνής και η σεξουαλική πρόκληση με συγκλόνισαν. Το ρίγος της γοητείας και η ηδονή της ανάμνησης διαρκούν ακόμα.

ΥΓ. Υπενθυμίζω πως σκηνές οριεντάλ ή χορευτικά όπως και επίσκεψη σε μπουζούκια είχαν ΟΛΕΣ οι ελληνικές κωμωδίες ώστε να βλέπουν οι φτωχοί των συνοικιών στο πανί εκείνα τα θεάματα που απολάμβαναν ζωντανά οι πλούσιοι της Φιλοθέης, της Κηφισιάς ή του Κολωνακίου