Και πιο ωραία θα'ναι αν κι άλλοι δήμαρχοι παραδειγματιστούν από το ναι του δημάρχου Χάρη Δούκα σ'αυτόν τον άτυπο διάλογο και απλώσουν την πραμάτεια τους προπάντων στους πάγκους εκείνων των δημοτών που αδιαφορούν για τα του δήμου και απέχουν από την δημόσια ζωή. Έχοντας στο νου τους να κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους με λόγια απλά, ουσιαστικά και συγκεκριμένα, όχι μόνο για όσα σκέφτονται να κάνουν στην πόλη τους αλλά και το πως, με ποιους και το πότε. Δίνοντας έτσι στους δημότες καλά πατήματα από αυτά που θα τους κάνει να θέλουν και να μπορούν μέσω ενός ανοιχτού διαλόγου να τους κρίνουν όταν έρθει η ώρα για τις επιλογές τους και το έργο τους. Κι αυτός είναι ένας από τους κλασσικούς τρόπους της πολιτικής για να αλλάζει η πραγματικότητα αστράφτοντας σε συνάφεια με τον κόσμο.   

Λένα Διβάνη

Συγγραφέας

Αγαπητέ κύριε ∆ούκα, κύριε καθηγητά (µε την καλή έννοια)

Δήμαρχε, δεν ξέρω αν έχεις συνειδητοποιήσει τι κακό σε βρήκε… Η Αθήνα είναι η μαύρη τρύπα του ελληνικού σύμπαντος και κάθε μέρα θα σε κυνηγάει να σε καταπιεί. Μαζί της θα σε κυνηγάνε επίσης οι γνωστοί άγνωστοι που δεν αντέχουν έναν «ουρανοκατέβατο» χωρίς δεσμούς με το μιντιακό και επιχειρηματικό κατεστημένο να παίρνει τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας ως αντι-Κασσελάκης!

Μη φοβάσαι τίποτα – τοις τολμώσιν η τύχη! Εμείς σε διαλέξαμε. Εσύ τώρα πρέπει να διαλέξεις καλούς συνεργάτες – χωρίς αδάμαστη ομάδα δεν πας πουθενά. Βάλ’ τους να δουλεύουν κι εσύ περπάτα στις γειτονιές να καταλάβεις τι γίνεται. Λιώσε σόλες. Ρώτα τους δημότες τι θέλουν. Εγώ πάντως ως νέα Κυψελιώτισσα θα σου πω χωρίς να με ρωτήσεις: Δεν είμαστε φαραώ, δεν θέλουμε τιτανοτεράστιες πυραμίδες στην Κοραή. Θέλουμε μικρές δόσεις καθημερινής αισιοδοξίας για να τα βγάλουμε πέρα. Σκέψου ότι είσαι η μαμά των Αθηναίων – τι θα έκανες για μας; Θα επισκεύαζες τα πεζοδρόμια για να μην τσακίζουμε τα πόδια μας, θα μάζευες τα χιλιάδες τραπεζοκαθίσματα για να μη σκοντάφτουμε πάνω τους, θα έβαζες φώτα παντού για να γυρίζουμε με ασφάλεια τα βράδια σπίτια μας, θα καθάριζες για να μην αρρωστήσουμε. Θα φρόντιζες και να μας εκπαιδεύσεις στην ανακύκλωση γιατί είμαστε ταγάρια (στ’ αλήθεια όμως, όχι βάζοντας έναν κάδο για τα μάτια του κόσμου). Μετά θα έβρισκες τρόπο να μη σαπίζουμε στον καναπέ, να γυμναστούμε, να κολυμπήσουμε, να εκπαιδευτούμε στις νέες τεχνολογίες. Και ασφαλώς δεν θα παρατούσες στην τύχη τους τους πιο αδύναμους: Σταυρός στη σκούφια σου τα μωρά, τα άτομα με αναπηρία, η γιαγιά και ο παππούς. Αυτό θέλουμε, να νιώθουμε τη φροντίδα σου.

ΥΓ. Θα κάνεις λάθη, το ξέρουμε. Να τα παραδέχεσαι όμως και να μας εξηγείς γιατί. Είναι απαίσιο να σε βγάζουν τρελό – άλλο να ζεις κι άλλο να σου λένε ότι ζεις. Τέλος σε περίπτωση διλήμματος να συμβουλεύεσαι τις 11 γυναίκες του συνδυασμού σου. Ξέρουν αυτές.

Νίκος Βατόπουλος

Η Αθήνα έχει ανάγκη να γίνει μια πόλη με ευνομία, προσβασιμότητα για όλους και ευταξία. Η εικόνα του χάους, της ακαταστασίας, της αυθαιρεσίας και της ανοχής κάθε παραβατικότητας κρατάει την ελληνική πρωτεύουσα πολύ πίσω. Είμαστε ουραγοί όσο και αν δεν μας αρέσει αυτή η αλήθεια. Είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει. Πιστεύω ότι αυτό ιεραρχείται ως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Αθήνας. Το ότι δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει φροντίδα στον δημόσιο χώρο, δεν υπάρχει βούληση εφαρμογής ενός τρόπου συμβίωσης. Η Αθήνα είναι μια πόλη εξωτική στα μάτια πολλών πολιτισμένων ανθρώπων που την επισκέπτονται. Οσο και να αρέσει η Αθήνα, όσο και να αγαπιέται η Αθήνα, ελάχιστοι από όσους τη γνωρίζουν θα απαντούσαν θετικά στην ερώτηση αν θα ήθελαν να μείνουν στην Αθήνα. Και αυτό λέει πολλά. Οι περισσότεροι επισκέπτες φρίττουν με τα γκράφιτι και τις μουντζούρες. Οπως και οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι. Αυτή η ανοχή στην ασχήμια δεν υπάρχει πουθενά.

Η πόλη είναι πνιγμένη στα αυτοκίνητα, τα λεωφορεία άθλια. Αυτά τα θέματα συνιστούν ζητήματα δημοκρατικής λειτουργίας της πόλης. Απειρες ώρες χάνονται στο τιμόνι. Ο Δήμος Αθηναίων περικλείει μερικές από τις πιο παλιές και ιστορικές συνοικίες της Αθήνας. Κολωνός, Σεπόλια, Βοτανικός, Ακαδημία Πλάτωνος, Θυμαράκια, Κάτω Πατήσια… Μια ολόκληρη πόλη μέσα στην πόλη έχει αφεθεί στην τύχη της, και αναφέρομαι στην πλατεία Βικτωρίας, στην Αχαρνών, στον Αγιο Παντελεήμονα, στη Λιοσίων, στον Αγιο Παύλο, στον Σταθμό Λαρίσης. Να φτάνεις στην Αθήνα με τρένο είναι δυστυχώς μια ταπεινωτική εμπειρία. Να περπατάς στην πλατεία Βάθης και τα πέριξ είναι μια εμπειρία που θα προτιμούσες να αποφύγεις.

Η Αθήνα έχει να παλέψει με τον κακό εαυτό της (και πολλούς κακομαθημένους και απαίδευτους πολίτες). Χρειάζεται να φυσήξει ένας αέρας αισιοδοξίας και κοινού αγώνα. Αλλά τα δείγματα καλής γραφής πρέπει να τα δώσει πρώτα ο δήμος. Τα μεγαλεπήβολα σχέδια όσο απαραίτητα και αν είναι σε κάθε πόλη, οδηγούνται σε δεύτερη μοίρα όταν το μείζον, το επιτακτικό, το απολύτως πρωταρχικό πρόβλημα της Αθήνας είναι η καθημερινότητα. Αυτό που ζει ο πολίτης στον δρόμο. Η ηχορύπανση. Η επικίνδυνη οδήγηση. Το διπλοπαρκάρισμα. Η έλλειψη πρασίνου. Τα ερειπωμένα κτίρια. Οι λερές προσόψεις. Η κατάληψη των πεζοδρομίων. Ολα μας βασανίζουν όλους και τα υπομένουμε σαν να είμαστε κάτω από κάποιον ζυγό φθείροντας και την ψυχική υγεία μας. Γιατί; Υπάρχει κάποιος λόγος να μην μπορεί η Αθήνα να προχωρήσει; Η Αθήνα έχει όλες τις δυνατότητες να γίνει μια πραγματικά αξιοζήλευτη πόλη.

Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων, ο κ. Χάρης Δούκας, δείχνει ένας πολιτισμένος και συγκροτημένος άνθρωπος, μορφωμένος και με όρεξη για δουλειά. Θέλω να πιστεύω ότι θα ευεργετήσει την πόλη.

Πατώντας  kathimerini.gr/politics  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο με τις 4 επιστολές.

 Ακολουθεί η απάντηση του νέου δημάρχου Χάρη Δούκα.

Έλαβα, μέσω της κυριακάτικης «Καθημερινής», ανοικτές επιστολές από 4 Αθηναίους, με βαρύνουσα άποψη για τα τεκταινόμενα στην Αθηναϊκή ζωή (Νίκο Βατόπουλο, Λένα Διβάνη, Πάνο Δραγώνα, Ανδρέα Κούρκουλα).

Ευχαριστώντας τους συγγραφείς των επιστολών για τις πολύτιμες απόψεις που διατύπωσαν, δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, για να επανέλθω σε ένα διάλογο για την πόλη, κάνοντας ένα βήμα παραπέρα από το «τι» των προεκλογικών εξαγγελιών στο «πώς» και το «πότε» της εφαρμογής. Καθώς περνάμε σταδιακά από τη μεταβατική φάση, στην περίοδο ανάληψης της δημαρχίας και στις πράξεις πραγματοποίησης.
Στέκομαι ιδιαίτερα σε μερικά σημεία.

Το πρώτο, είναι η έμφαση στην καθημερινότητα και στα πιεστικά προβλήματα των κατοίκων στις γειτονιές.
Στο θέμα αυτό συγκλίνουν οι απόψεις των 4 επιστολών . Το θέμα παρουσιάζεται ως αντίποδας σε μεγαλεπήβολα «έργα» που δεν αγγίζουν, αλλά αντίθετα υπερφορτώνουν μια ήδη βεβαρυμμένη αθηναϊκή πραγματικότητα.
Το ζήτημα αυτό αποτελεί βασική προγραμματική δέσμευση του συνδυασμού μας «ΑΘΗΝΑ ΤΩΡΑ».

Τι εννοούμε όμως με την στροφή στην καθημερινότητα που επιδιώκεται στο Πρόγραμμα; Εννοούμε μερικά βασικά υπαρξιακά θέματα για την πόλη και τους πολίτες όπως η δημιουργία συμπαγών χώρων πρασίνου, ξεκινώντας από τις δεντροφυτεύσεις από περιοχές όπως ο Ελαιώνας ή ο Λυκαβηττός με στόχο να αυξηθεί το οξυγόνο και να βελτιωθεί η ποιότητα του αέρα. Όπως η αντιμετώπιση του προβλήματος της στεγαστικής κρίσης που διογκώθηκε από την υπερτουριστικοποίηση της πόλης, όπως ο φωτισμός στις πλατείες, η ανακατασκευή των πεζοδρομίων ώστε να είναι προσβάσιμα για όλους, η απελευθέρωση δημόσιου χώρου από τις καταχρήσεις των τραπεζοκαθισμάτων και της παράνομης στάθμευσης, όπως η ενίσχυση των δημοτικών συγκοινωνιών, η αντιπλημμυρική προστασία, η κοινωνική αρωγή ιδιαίτερα για συμπολίτες μας με αναπηρία, η συγκοινωνιακή αποσυμφόρηση και άλλα προαπαιτούμενα για την ποιότητα της ζωής σε μία σύγχρονη μητρόπολη..
Προβλήματα για τα οποία χρειάζεται να δίνει κανείς καθημερινούς αγώνες στο δήμο, στις γειτονιές, στις υπηρεσίες και τα υπουργεία, με κρίσιμο το ρόλο των δημοτικών υπηρεσιών.

Το ζητούμενο εδώ δεν είναι ένα άθροισμα διεκδικήσεων, αλλά ένα σχέδιο ενοποίησης για την Πράσινη και Καθαρή, Ασφαλή και Δημιουργική Αθήνα. Η αξία της πρότασης μας είναι ότι κατάφερε να συνδέσει με μοναδικό τρόπο -ας μου επιτραπεί- την καθημερινότητα με τις σύγχρονες προκλήσεις στις φυσικές και ανθρώπινες συνθήκες.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι λόγω της έκτασης των αναγκών, τα έργα που θα αναληφθούν πρέπει να υπακούουν σε μερικές βασικές αρχές βιωσιμότητας και ωριμότητας. Διαφορετικά η κατάληξή τους θα είναι ακόμα μια φορά η περιβαλλοντική, συγκοινωνιακή, κοινωνική και αισθητική χειροτέρευση, που μας ξαναγυρίζουν σε παλαιότερες εποχές υπαίτιες σε μεγάλο βαθμό για τα σημερινά αδιέξοδα Η πόλη δεν αντέχει σήμερα παρόμοιες καταστάσεις.

Η κριτική στάση του προγράμματος στο θέμα αυτό, όπως και σε ανάλογα θέματα που ανακύπτουν κατά τη μετάβαση στη νέα δημοτική αρχή από 1-1-2024, στηρίζονται σε θεμελιακές αρχές όπως η βιωσιμότητα και εν προκειμένω η βιώσιμη κινητικότητα, ο συνδυασμός λειτουργικότητας με τη περιβαλλοντική και βιώσιμη προσέγγιση και η ενοποίηση των δημόσιων, πράσινων και πολιτιστικών χώρων.

Ας συμφωνήσουμε σε μερικά θεμελιώδη προαπαιτούμενα. Για παρεμβάσεις τόσο μεγάλης έκτασης και πνοής, χρειάζονται αυξημένες απαιτήσεις σχεδιασμού και εφαρμογής. Κανένα πρόγραμμα ή έργο που στηρίζεται σε αρχές όπως η βιωσιμότητα, δεν μπορούν να προχωρήσουν χωρίς τα εχέγγυα της τεχνικής-κοινωνικής πληρότητας που μόνο οι σχετικές μελέτες μπορούν να διασφαλίσουν.
Η ανάγκη αυτή γίνεται μεγαλύτερη αν σκεφτούμε τη σημερινή πραγματικότητα που επιβάλει σύνθετες παρεμβάσεις που έχουν αντίκρισμα στις σημερινές προκλήσεις των κλιματικών-ενεργειακών και κοινωνικών μεταβολών.
Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο, χωρίς να αναρωτηθούμε τί Αθήνα θέλουμε Η Αθήνα που θέλουμε και μπορούμε, η Αθήνα που προβλήθηκε στις πρόσφατες εκλογές είναι εκείνη που προχωρά όχι μόνο με ιδέες, αλλά μελέτες, προϋποθέσεις εφαρμογής και διάλογο.
Θα επιμείνουμε με κάθε τρόπο στο διάλογο αυτό, για να επιτύχουμε την μεγαλύτερη δυνατή σύνθεση. Όπως γράφεται σε μια από τις επιστολές: «Χρειάζεται ένας αέρας αισιοδοξίας και κοινού αγώνα».