Έχω πολλούς φίλους σαραντάρηδες;, τόσο στην πραγματική ζωή όσο και εδώ. Τους αγαπάω και τους παρατηρώ. Είναι η γενιά της ενηλικίωσης στην κρίση. Το comfort zone τους έχει ίση δόση από τα "Φιλαράκια" όσο και από τις ανέμελες Ελληνικές ταινίες κάποιας εποχής. Λίγο χιούμορ, λίγη λάμψη, συναισθηματικό ανεβοκατέβασμα και happy ending. Μιά τάξη του κόσμου όπου χωράνε εξ ίσου η φιλαλληλία με την αυταρέσκεια των σέλφις, η "ελαφρά" κοινωνική ανησυχία (ιδίως η δικαιωματική) με την επιδίωξη της επιτυχημένης ιδιώτευσης, ο θαυμασμός γιά τα προσωπικά οικονομικά ή καλλιτεχνικά επιτεύγματα (όπως και -κυρίως- γιά την δημοσιότητα) με την περιφρόνηση της "μη πρακτικής" γνώσης, όπως π.χ. το διάβασμα ενός βιβλίου που να μην είναι κόμικ.  

Έχω μιά έντονη εντύπωση ότι η Ελλάδα μετά την κρίση μοιάζει με την Ανατολική Ευρώπη μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού, που αποθέωσε τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής. Κάποτε κοροϊδεύαμε τις Αμερικανιές της Τσεχίας ή των Βαλτικών ή και της Ρωσίας ακόμα ή των γειτονικών Βαλκανίων, τώρα τις λουζόμαστε. Είναι φάση; Μπορεί.. Η Ελλάδα έζησε έναν έντονο πολιτικό αντιαμερικανισμό τόσο μετεμφυλιακά όσο και στην Μεταπολίτευση, που την εμπόδισε να ακολουθήσει την κοινωνική Αμερική όσο θα ήθελε και όσο θα έπρεπε, ίσως. Την Αμερική στην οποία η Ευρώπη πάντα προσέτρεχε μετά από μεγάλες κρίσεις, πολέμους, μεταπολιτεύσεις. Είτε ήταν η τζάζ στα 20ς και το Χόλλυγουντ στα 30ς, είτε τα μιούζικαλ στα 50ς και τα 60ς, είτε ο Ντύλαν και η Μπαέζ στα 70ς, είτε το "Εργαζόμενο Κορίτσι" στα 80ς, το χρηματιστήριο στα 90ς κ.ο.κ. Όμως τα πράγματα άλλαξαν. Πριν 4-5 χρόνια κάθησα σε μιά καφετέρια στην Ελευσίνα, ονειρευόμενος  ένα γαλακτομπούρεκο. Η γλυκειά σερβιτόρα με κοίταξε με τόσο οίκτο. "Έχουμε κούκις, μηλόπιττα και σουφλέ σοκολάτα με παγωτό", μού είπε πολύ φυσικά, λες και η Ελευσίνα ήταν (πολιτιστική) πρωτεύουσα του Μιζούρι.

Αλλά κι αν τραβήξουμε την κάμερα προς τα πίσω, μήπως δεν θα δούμε τη δόξα της αμερικανοτραφούς "πολιτικής ορθότητας" παντού; Δεν θα δούμε την αποθέωση της έγκυρης αλήθειας σε ό,τι γράφουν οι ΝΥ Times; Δεν θα δούμε ότι τόσο ο πρωθυπουργός της χώρας, όσο και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, είναι κι αυτοί μέλη μιάς επιδραστικής μεσαίας τάξης της Αμερικής που "μετριάζει" τις γωνίες (και δυστυχώς και την φαντασία) του κόσμου; Είναι κι αυτό "φάση"; Μπορεί.

Κατά την γνώμη μου ήρθαν και δέσανε αυτές οι "φάσεις". Βοήθησαν και τα κοινωνικά δίκτυα. Όχι ως ιδεολογία, αλλά ως προβολέας στην ιδιωτική ζωή σε ένα αξεδιάλυτο μίγμα με την δημόσια. Εκεί που ένας πόλεμος ή μιά φυσική καταστροφή έχει (ως ειδησεογραφία) ίση βαρύτητα με μιά συνταγή ή μιά συναυλία. Και οι σαραντάρηδες, που πληρώνονται χάλια, που ζούν σε μεγάλα ποσοστά με τους γονείς τους, που δεν μπορούν να πάνε διακοπές ή ένα ταξίδι χωρίς τεράστιες θυσίες, που είναι όμηροι του ένός ή του άλλου στυλ, που τους πονάνε τα Τέμπη ή η Παλαιστίνη μόνο γιά μιά μέρα (και την επόμενη θα τους πονέσει παραπάνω κάτι άλλο, όχι απαραίτητα σημαντικό) έγιναν άθελά τους η κοινωνική ηγεσία του τόπου. "Ανεπαισθήτως", που θά 'λεγε κι ο ποιητής. Ανεπαισθήτως όμως μας έκλεισαν κι εμάς από τον κόσμο έξω. Γιατί φυσικό είναι να γουργουρίζουμε κι εμείς, βλέποντας γιά 30ή φορά το τάδε επεισόδιο με τον Μάθιου Πέρι. Λίγη γλύκα ψάχνουμε κι εμείς (μεγαλύτεροι και μικρότεροι των ηγεμονικών σαραντάρηδων) στον αφιλόξενο κόσμο. Κι έτσι πενθήσαμε όλοι τον κακομοίρη τον Μάθιου Πέρι. Είτε το ξέρουμε, είτε όχι.