Έκανα like στη φίλη μέσα κι έξω από το fb Μαριέττα και μετά από λίγο πήγα στο φαρμακείο της γειτονιάς και μπαίνοντας είπα καλημέρα Ιωάννα. Και μέσα, όπως φαντάζομαι, από μια δαιδαλώδη διαδρομή ντόμινο, τσαφ μου ήρθε στο μυαλό από τη δεκαετία του '80 το "Ιωάννα και Μαριέττα". Είναι ένα τραγούδι του Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ σε στίχους του Γιώργου Χρονά, που το είχα ξεχάσει εντελώς. Τόσο απλή είναι η εξήγηση; Όχι φυσικά. Θα έπαιξαν ρόλο κι άλλα πράματα, όπως η διάθεση σε συνδυασμό με το συναίσθημα που μου έβγαλε το τραγούδι τότε που μου άρεσε. 'Η το βάρος των πραγμάτων που κουβαλούσα αυτό το πρωινό και γιατί όχι και τα όνειρα που είχα δει. Ναι, φυσικά και μια μηχανή που γκάζονε και που την άκουσα πηγαίνοντας στο φαρμακείο. Κι άλλα θα υπάρχουν σίγουρα που δεν μπορώ να τα σκεφτώ τώρα και ίσως και ποτέ. Μία άλλη φάση με τραγούδι που με επισκέφτηκε από το παρελθόν ήταν όταν μία μέρα που διέσχιζα ένα αλσάκι άκουσα μία μαμά να φωνάζει στο παιδάκι της, Άκη παιδί μου, πόσες φορές σου έχω πει να μην κυλιέσαι στη χλόη; Σήκω αμέσως από τη χλόη Άκη, τώρα. Πιστεύω ότι αυτή η φράση ήτανε που άναψε το φυτίλι και έσκασε στο μυαλό μου το τραγούδι του Άκη Πάνου "Η Χλόη" με τον Γιώργο Σαρρή. Ένα τραγούδι που το άκουσα κάποιες φορές μέσα στον 21ο μ.Χ, και φαντάζομαι ότι αν ζούσε ο Πλάτων θα του άρεσε. Κάθε φορά που επέλεγα να το ακούσω ήταν σε φάσεις που οι καθημερινές έγνοιες με βάραιναν πολύ και αναζητούσα να βιώσω με ένα προσωπικό τρόπο το απόλυτο, μια ιδέα ας πούμε που δεν έχει μολυνθεί από τους πιστούς της.
Υπάρχουν και πιο δύσκολα προβλήματα σε αυτή την θεματολογία. Να, όπως τραγούδια και σκέψεις και συμβάντα που ξεπηδούν από το πουθενά και σε κυριεύουν. Αυτό μου συνέβη μία μέρα με το τραγούδι του Σαββόπουλου "Λίγοι και φτωχοί και ταπεινοί" από την ταινία Happy Day του Παντελή Βούλγαρη. Ήταν μυστήριο που άρχισα ξαφνικά να το τραγουδώ από μέσα μου την ώρα που ανάλαφρος περπατούσα στο λιμάνι του Πειραιά μια ανοιξιάτικη μέρα και είχα μια τάση να γίνω ένα με τη θάλασσα. Λες και ήθελαν αυτοί που μου το αφιέρωσαν να μου υπενθυμίσουν πως έχει η ζωή γυρίσματα και όταν είσαι στα όποια κάτω σου μπορεί από το τίποτα να βρεθείς στα πάνω σου. Ίσως όμως το κλειδί να μην είναι τόσο στους στίχους όσο στο ότι μου βγήκε μία επιθυμία να γίνω μέλος μιας χορωδίας που με θέλει να ενωθώ μαζί της στα ρυθμικά και μελωδικά γυρίσματά της.
Τα περισσότερα τραγούδια πάντως, από αυτά που μου άρεσαν όταν τα πρωτάκουσα, κάθε φορά που τα ξανακούω μετά από χρόνια, συνήθως δεν τα νιώθω με την ίδια ένταση όπως με την πρώτη φορά και σπανίως νιώθω κάτι διαφορετικό. Με αγγίζει βεβαίως και σήμερα η τραγικότητα του νεαρού που σκοτώθηκε με μηχανή στο "Ιωάννα και Μαριέττα" λιγότερο όμως στις μέρες μας από τους νεκρούς από πλημμύρες και πυρκαγιές, τους νεκρούς από τρένα και αεροπλάνα, από τις γυναίκες που τις κακοποιούν άντρες και τους άλλους τους ξένους που τους πνίγουν στη Μεσόγειο. Και αυτό το θεωρώ φυσικό και γιατί ο κόσμος γύρω μας αλλάζει και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα και εγώ αλλάζω, πιο αργά βεβαίως. Αλλαγές που ελάχιστα τις ελέγχω, αλλά είναι κάτι που το θεωρώ σημάδι ότι είμαι ζωντανός ακόμα μιας και βρίσκομαι σε μια αλληλοεπίδραση με τους γύρω μου, με τον κόσμο.
Ένα είναι το σίγουρο, ότι εκείνος που έχει ώτα ακούειν ακουέτο υπάρχουν φορές που ταξιδεύει με όχημα την μουσική στο σύμπαν της ζωής του κι ακόμα παραπέρα και ότι σε συναισθηματικά ακραίες φάσεις τα τραγούδια αντηχούν μες την καρδιά του και τον ανασταίνουν ακόμα κι όταν αυτή έχει σταματήσει.
Λίγοι και φτωχοί και ταπεινοί κι’ από μάνα σκλάβα γεννημένοι
