Μπορεί ακόμα να μυρίσω στον αέρα την άνοιξη, τις εποχές που αλλάζουν. Ίσως είναι η ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω τον Απρίλιο από τον Ιούνιο, τον Οκτώβριο απ'τον Φλεβάρη, τη Δευτέρα από την Παρασκευή, την Τετάρτη από την Κυριακή, τον πρώτο καφέ, το τελευταίο τσιγάρο, μου φαίνεται ότι το τσίπουρο που πίνω με την Λένα είναι αλλιώτικο από εκείνο που πίνω μόνη, κάτι σημαίνει αυτό, έτσι δεν είναι; Ο ήλιος ζεσταίνει αλλιώς στο Πέραμα κι αλλιώς στη Βουλιαγμένη, το καμένο ξύλο μυρίζει αλλιώτικα στην παραλιακή κι αλλιώς στη Δραπετσώνα, πως θα βρεις το δρόμο αν δεν γίνεις δρόμος, πως θα βγεις στη σκιά αν δεν γίνεις φως, πως θα μάθεις για τη πληγή αν δεν μάθεις για το μαχαίρι;
Μια γριά μου είπε ότι τώρα που ακρίβυνε το πετρέλαιο δεν ανάβει καλοριφέρ και για να ζεσταθεί βάζει την κόρη της να της διαβάζει τα βράδια Παπαδιαμαντή - έτσι το' πε, το σημείωσα, με μια ελάχιστη παύση ανάμεσα στο παπά και στο Διαμαντή.
Παραμονές Πρωτοχρονιάς πήγα καλάθι με κρασιά σ'ένα μαγαζί με νυφικά, ήταν τέσσερις στο σαλονάκι, σουρωμένες, η μία ξυπόλητη, φορούσε ένα νυφικό με στρας, τιράντες, τούλι, καλώστηνα, πάνω στην ώρα, ούτε παραγγελία να'χαμε κάνει, μου βάλανε ένα στο πόδι, σηκώθηκε η μεγαλύτερη κι έβαλε στο λάπτοπ Βαμβακάρη, τι πάθος ατελείωτο, πήγε και άρπαξε από το μπράτσο την άλλη με το νυφικό, σήκω σου λέω, α δε σηκωθείς θα το κάνω στάχτη απόψε το μπουρδέλο, όσο είναι η νύχτα σκοτεινή, σηκώθηκε, βαριά βήματα, μάτια κλειστά, θα πα'να εύρω μια σπηλιά, βούρκωσαν οι άλλες, δεν ξέρεις γι'αυτό δεν κλαις, μου είπαν, άδειασα το ποτήρι και έφυγα.
Μπότσαρη, Τετάρτη 31 Αυγούστου, μπουκέτο ορχιδέες, μου λέει η τύπισσα ψιθυριστά, πειράζει να υπογράψω εγώ, γιατί η Ρίτα πήγε να ξαπλώσει λιγάκι, έχει γενέθλια σήμερα αλλά το πρωί είδε τη μαμά της στο ίντερνετ και στεναχωρήθηκε.
Την κοιτάω όπως έχω κοιτάξει πολλούς ανθρώπους κλπ-έψαχνε κάτι στο γκουγκλ μαπς κι είδε φωτογραφία της μαμάς της να κάθεται στο μπαλκόνι και ταράχτηκε πολύ, πάει χρόνος που πέθανε η μαμά της, και σου λέει για να τη δω σήμερα που έχω τα γενέθλιά μου, είναι σημάδι, θέλει κάτι να μου πει. Και με ρώτησε, λες έτσι να γίνεται πια, τους πεθαμένους να μην τους βλέπεις πια στον ύπνο σου αλλά στο ίντερνετ, αλλά δεν ήξερα τι να της πω.
Καμμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ'αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρα αιώνια, ότι ξέρω πια κάθε δένδρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, για να βρεις το δρόμο πρέπει να γίνεις δρόμος, ναι αλλά ο δρόμος είναι δρόμος αν δεν τον περπατήσεις, η λαμπάδα είναι λαμπάδα αν δεν ανάψει, το μαχαίρι είναι μαχαίρι αν δεν κόψει;
Πες της σ'αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω.
Σ'ένα ζαχαροπλαστείο, στα Καμίνια, ο ιδιοκτήτης μιλάει στο τηλέφωνο με ένα Λιτσάκι. " Ναι, ρε Λιτσάκι. είμαι ρομαντικός και πολύ μάλιστα. Αλλά τι να κάνουμε πάλι όλη νύχτα στην παραλία; Να κοιτάμε τον ουρανό ψηλά και να λέμε τι άσπρο που είναι το φεγγάρι σα κουραμπιές;"
Μια φορά ένας τύπος με βαμμένο αλεπουδί μαλλί μου είπε ότι η Ελλάδα δεν θα αλλάξει ποτέ γιατί στην Ελλάδα η πραγματικότητα είναι ένα όνειρο και τα όνειρα δεν αλλάζουν - ύστερα με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι να αγοράσω ολοκαίνουργιο άιφον μισή τιμή, τα έφερνε ένας ξάδελφός του από Κίνα χωρίς τελωνείο.
Σ'ένα φροντιστήριο στο Σχιστό, άκουσα από μια ανοιχτή πόρτα κάποιον να φωνάζει: " Βρε Στεφανίδη, βρε λεβέντη μου, θα πηδήξω από το παράθυρο βρε. Είναι δυνατό να μου λες ότι μηδέν και μηδέν κάνει δύο μηδέν; "
Σ.Δ. Στο "Πες της", αυτή που παθαίνει και μερικές φορές και κάτι μαθαίνει είναι μία κούριερ στις περιπλανήσεις της από περιοχή σε περιοχή και από σπίτι σε σπίτι. Αυτή καταθέτει με λέξεις τις εμπειρίες της καιτα ψυχογραφήματα των ανθρώπων που συναντά. Μένει ένα μετέωρο, αν δηλαδή συναντά ανθρώπους εξτρίμ ή σε εξτρίμ φάσεις ή μήπως και τα δύο; Αυτό που θεώρησα μία αδυναμία του βιβλίου, είναι που μοιάζει με μια συλλογή ανεκδότων που οι ρίζες τους είναι σχεδόν αόρατες. Αρκετές φορές δεν τα κατάφερνα να αποφασίσω στο περίπου από που έρχονται και που πάνε αυτοί οι άνθρωποι για να μπορέσω να φανταστώ τη μεγάλη εικόνα τους ώστε να βγάλω κι ένα νόστιμο και όμορφο νόημα.
Το βιβλίο αποτελείται από πολλά κομμάτια των 3 γραμμών, των 5, των 8 και των 15, των 20 και των 25. Όλα πάντως μου γέννησαν ένα συναίσθημα που το πιο συνηθισμένο ήταν ένας χαμηλών τόνων κλαυσίγελος. Και μερικά οι ευφυείς παρατηρήσεις τους με έβαλαν και σε σκέψεις.
Με τι μοιάζει; Είναι σαν να βλέπεις απανωτά μικρού μήκους ταινίες και πόσες μπορείς να αντέξεις να δεις και να συναισθανθείς, ακόμα κι αν είναι όλες πεντάστερες; Εγώ διάβαζα κάθε φορά εκεί γύρω στις πέντε σελίδες. Τόσες άντεχα, παρόλο που τις φχαριστιόμουνα, άλλες αρκετά κι άλλες πολύ. Παράξενο όμως δεν είναι που ένιωθα να με πλουτίζουν αυτές οι μικροϊστορίες που ένιωθα ξένος μαζί τους και πολλές από αυτές δεν τις είχα παίξει ούτε στη φαντασία μου; Πάντως κάτι τέτοιο λένε οι ειδικοί πως προκαλεί η δύναμη της ομορφιάς που κοινωνούν οι καλές τέχνες ακόμα και όταν ο χαρακτήρας του παραλήπτη δεν είναι αρκούντως ανοιχτός.
Πατώντας ΕΔΩ θα σας εμφανιστεί στη βάση της Βιβλιονέτ στοιχεία από το βίο του Χρήστου Οικονόμου και μία παρουσίαση των βιβλίων του. Να υπενθυμίσουμε ότι πατώντας πάνω σε κάθε βιβλίο ανοίγει μία σελίδα που περιλαμβάνει την υπόθεσή του και τις κριτικές παρουσιάσεις που γράφτηκαν γι'αυτό και τις συνεντεύξεις του. Οι περισσότερες κριτικές για όποιον ενδιαφέρεται ανοίγουν με ένα κλικ πάνω τους.
