Να μιλήσουν οι αριθμοί για τα ασθενοφόρα

Το ΕΚΑΒ είναι λειψό, του λείπουν περίπου 80 ασθενοφόρα για να καλύψει τα διεθνή στάνταρ, αλλά και τα ασθενοφόρα που διαθέτει υπολειτουργούν, γιατί λείπουν 700 διασώστες για να τα επανδρώσουν. Εγιναν 1.000 προσλήψεις για την περιβόητη πανεπιστημιακή αστυνομία που, όμως, δεν θα συσταθεί (όσοι προσελήφθησαν έχουν ήδη σταλεί σε αστυνομικά τμήματα της γειτονιάς…), αλλά όχι για 700 διασώστες. Δεκάδες δισ. ξοδεύτηκαν ως προεκλογικές επιταγές, αλλά δεν βρέθηκαν 6 εκατ. ευρώ για να αγοραστούν 80 πλήρως εξοπλισμένα ασθενοφόρα. Ανθρωποι πεθαίνουν στον δρόμο εν έτει 2023, όχι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά αλλά γιατί δεν υπάρχει έγνοια, νοιάξιμο, ενώ περισσεύει η διαχειριστική ανεπάρκεια.

Να μιλήσουν οι αριθμοί για τους πρόσφυγες/μετανάστες

Νέο ρεκόρ σημείωσε ο αναγκαστικός εκτοπισμός παγκοσμίως το 2022, δείχνει η ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, κάτι που οφείλεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και στις αναθεωρημένες εκτιμήσεις για τους Αφγανούς πρόσφυγες. Επιπρόσθετες συρράξεις, ιδίως στο Σουδάν, έχουν πλέον ανεβάσει τον συνολικό αριθμό των αναγκαστικά εκτοπισμένων παγκοσμίως στα 110 εκατομμύρια, αναφέρει ακόμα η έκθεση με τίτλο «Παγκόσμιες Τάσεις στον Αναγκαστικό Εκτοπισμό για το 2022» ("Global Trends in Forced Displacement 2022").

Αυτό σημαίνει ότι περισσότεροι από 1 στους 74 ανθρώπους παγκοσμίως παρέμειναν ξεριζωμένοι από τις εστίες τους, εξαιτίας των συγκρούσεων, των διωγμών και των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων». «Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που εκτοπίστηκαν βίαια από τα σπίτια τους (σε ποσοστό 58%) παρέμειναν εντός της ίδιας τους της χώρας, ενώ το 70% των προσφύγων ζουν σε χώρες που γειτνιάζουν με τις χώρες προέλευσής τους. Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, οι πρόσφυγες ΔΕΝ κατευθύνονται μαζικά προς την Ευρώπη ή άλλες ανεπτυγμένες χώρες ενώ οι περισσότεροι θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους αν οι συνθήκες το επέτρεπαν. Μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο, οι χώρες υποδοχής δεν μπορούν να φέρουν μόνες τους την ευθύνη. Είναι πολύ σημαντικό και αναγκαίο να συνδράμει και ο υπόλοιπος κόσμος και να υπάρξει μεγαλύτερος επιμερισμός της ευθύνης με τις χώρες που φιλοξενούν τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων».

Να ρωτήσουμε κι εμείς

Πόσοι άνθρωποι πρέπει να πνιγούν στην Μεσόγειο έως ότου αποφασίσει η Ε.Ε να δημιουργήσει ασφαλείς, οργανωμένους και νόμιμους διόδους για να ταξιδεύουν οι πρόσφυγες/μετανάστες; Πότε θα αποφασίσουν οι ισχυροί της γης να βοηθήσουν, προπάντων οικονομικά, με στόχο την δημιουργία υποδομών και θέσεων εργασίας τις χώρες από όπου προέρχονται οι πρόσφυγες/μετανάστες; 

Φως στο βάθος τούνελ που για να ανάψει χρειάστηκαν εφτά χρόνια διαπραγματεύσεων

Πριν λίγες μέρες επιτεύχθηκε επιτέλους μετά από μία συμφωνία των υπουργών Εσωτερικών της Ε.Ε για τη μεταρρύθμιση του μεταναστευτικού  και των διαδικασιών παροχής ασύλου, ένας νέος κανονισμός από τους επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών, κάνοντας λόγο για «ιστορική στιγμή», καθώς αυτός προβλέπει για πρώτη φορά τη δημιουργία ενός υποχρεωτικού μηχανισμού αλληλεγγύης, κάτι που ζητούσαν εδώ και χρόνια κράτη-μέλη της πρώτης γραμμής, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία.

Στον νέο κανονισμό συμπεριλήφθηκε ένα νέο κριτήριο  το οποίο προβλέπει ότι η ευθύνη για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου θα τερματίζεται σε 18 μήνες, αντί για 10 χρόνια που ήταν έως σήμερα, όταν η αίτηση αυτή απορρίπτεται σε συνοριακές διαδικασίες ασύλου.

Παράλληλα, το νέο κείμενο δημιουργεί υποχρεωτικό μηχανισμό αλληλεγγύης, εξασφαλίζει διαρκή αποσυμφόρηση στα σύνορα και προσαρμόζει τις δεσμεύσεις του Κανονισμού του Δουβλίνου στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των χωρών πρώτης γραμμής, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. 

Ο κανονισμός προβλέπει τον κατ’ ελάχιστον αριθμό αναγκαίων μετεγκαταστάσεων ετησίως 30.000 μεταναστών/προσφύγων από τις χώρες πρώτης υποδοχής προς τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε και ορίζει επί της ουσίας ότι οι χώρες που δεν θα δέχονται να φιλοξενήσουν τον αριθμό που προβλέπουν οι ποσοστώσεις των μετεγκαταστάσεων, θα καταβάλλουν ποσό της τάξεως των 20.000 ευρώ ανά άτομο.

 Τέλος ο προτεινόμενος μηχανισμός καθιερώνει μια αρχή ευθύνης για τις λεγόμενες χώρες πρώτης γραμμής (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Μάλτα, Κύπρος) οι οποίες θα πρέπει να ελέγχουν αποτελεσματικότερα τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. και, ιδίως, να καταγράφουν όλες τις εισόδους. Στις χώρες υποδοχής προσφέρεται, εξάλλου, μείωση του χρόνου ευθύνης τους. Σε αντάλλαγμα, οι χώρες της δεύτερης γραμμής δεσμεύονται για μια μορφή «ευέλικτης αλληλεγγύης». Είτε δηλαδή θα δέχονται αιτούντες άσυλο στο έδαφός τους, είτε θα καταβάλλουν αποζημίωση στις χώρες υποδοχής, είτε θα χρηματοδοτούν εγκαταστάσεις υποδοχής ή θα συμβάλλουν χρηματοδοτικά σε έργα υποδομών στις χώρες προέλευσης.

Η διευθύντρια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και τους Εξόριστους (ECRE) Κάθριν Γούλγορντ ανάμεσα στα άλλα σχολίασε και το γεγονός ότι η επιτροπή καθοδηγείται από τις προτεραιότητες των χωρών του Βορρά. Στις τελικές αποφάσεις τα κράτη που αποτελούν το Med5+ (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Μάλτα, Κύπρος) έκαναν λάθος – έχοντας παραχωρήσει πολλά, και δεν κέρδισαν, τελικά, συμφωνώντας με αυτές τις μεταρρυθμίσεις, μια πιο δίκαιη λύση και έναν καλύτερο τρόπο διαχείρισης της δύσκολης αυτής κατάστασης. Αυτό αποδεικνύεται από τον τρόπο που η Ε.Ε. διαχειρίστηκε το θέμα της Ουκρανίας και των προσφύγων της, δηλαδή εύκολες διαδικασίες, ταχεία πρόσβαση σε καθεστώς προστασίας, που διευκολύνει τους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση στην εργασία το συντομότερο δυνατό, ώστε να μπορούν να συνεισφέρουν, αλλά και στην ελεύθερη κυκλοφορία, που επιτρέπει τελικά την οικογενειακή ενότητα και μια πιο δίκαιη κατανομή.

Να κλείσουμε με αριθμούς: 

996.000 αιτήσεις ασύλου δέχθηκε η Ε.Ε. το 2022, αριθµός αρκετά αυξηµένος σε σύγκριση µε τις 632.000 το 2021. 330.000 ήταν πέρυσι οι παράτυπες αφίξεις µεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ενωση µέσω όλων των οδών.

Υ.Γ. Έχω επίγνωση ότι οι αριθμοί δεν οδηγούν αναγκαστικά σε μία και μοναδική αλήθεια. Όπου υπάρχουν όμως και είναι ελέγξιμοι, σαφείς ως προς το τι έχει μετρηθεί και σωστοί στους υπολογισμούς, τότε αποτελούν μία στέρεα βάση για να διεξαχθεί μία καλή συζήτηση.