Αυτό που συχνά έχει ενδιαφέρον είναι ότι ενώ μεταξύ μας για ποικίλους λόγους πάντα υπάρχουν σημεία που συμφωνούμε σε συνδυασμό με σημεία στα οποία διαφωνούμε κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σ'αυτό το άρθρο, εν τούτοις η νοερή συζήτησή μας συνεχίζεται αναζητώντας σε μια σπειροειδή τροχιά νέα βάθη και πλάτη που συχνά με οδηγούν σε νέες προσεγγίσεις του επί τάπητος κάθε φορά προβλήματος.  

F.V. Ανήκω στους ψηφοφόρους που ψηφίζουν συριζα από το 2015 και μετά. Προηγουμένως ψήφιζα νδ και κάποια στιγμή, επί «ελιάς», ψήφισα πασοκ, μάλλον ως ψυχολογικό «μεταβατικό» στάδιο. Ο λόγος που ψήφισα πρώτη φορά συριζα είναι ότι ήθελα να τιμωρήσω την πολύ κακή δεξιά του αντωνη σαμαρα η οποία, κατά τη γνώμη μου, γύριζε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω. 

Σιχάθηκα τη νδ όταν, στην προοπτική να πέσει ο σαμαράς και να αναλάβει ο σύριζα, εφάρμοσαν πολιτική «καμμένης γης», επενδύοντας στη θεωρία της αριστερής παρένθεσης η οποία, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ευνόησε τη νδ, αλλά κατέστρεψε ακόμα πιο βαθιά την ήδη κατεστραμμένη χώρα.

Θεωρώ τη διακυβέρνηση συριζα καλή και εξηγω αμέσως τι εννοώ: Στην πρώτη φάση αντιμετώπιζε τα απόνερα της *καμμένης γης* της δεξιάς, της προτεσταντικής τιμωρίας που ήθελε ο σόιμπλε για τον κατάχρεο ευρωπαϊκό ταραξία, της δεινής οικονομικής θέσης στην οποία βρισκόταν η ελλάδα. Ο τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει κάτι που για τον ίδιο ήταν εξευτελιστικό, αλλά για τη χώρα μάλλον σωτήριο. Στη δεύτερη φάση, έχοντας την εποπτεία των δανειστών, εφάρμοσε τα όσα είχε υπογράψει. Δεν έβαλε το δάχτυλο στο μέλι, δεν βαρύνθηκε με κανένα σκάνδαλο, συγκέντρωσε δις ευρώ στον κρατικό κορβανά και είναι ο μόνος που δεν παρέδωσε «καμμένη γη», αλλά μια οικονομία με προοπτικές, στον επόμενο. Συγκυβέρνησε με τον εκφραστή της λαϊκής δεξιάς, καμμένο, αλλά πουθενά δε φάνηκε ότι ο τσιπρας μετακινήθηκε προς τον καμμένο, αλλά μάλλον ο καμμένος προς τον τσίπρα. Για εμένα υπήρξε κορυφαία και συγκινητική στιγμή του και η προσήλωσή του στη συμφωνία των πρεσπών, μια συμφωνία την οποία αντιμετώπισε ως εθνικά συμφέρουσα (και είναι), μολονότι η πολύ χαμηλού επιπέδου δεξιά τότε αντιπολίτευση, ταμπουρώθηκε πίσω από τις σημαιάρες που ανέμισε, όχι για εθνικό, αλλά για μικροκομματικό όφελος και δίχασε με ακροδεξιά επιχειρήματα τον μπερδεμένο και εθνικά ευαίσθητο λαό. 

Πριν καν εκλεγεί ο συριζα ήξερε ότι οι συστημικοί παίκτες (από τους πραγματικά μεγάλους επιχειρηματίες, μέχρι τους πραγματικά μεγάλους μηντιάρχες) δεν τον ήθελαν. Μετά την απόπειρα ρύθμισης του τοπίου με τις τηλεοπτικές άδειες, με βεβαιότητα δεν τον ήθελε κανείς τους. Ωστόσο, τότε η κατάσταση είχε ως εξής: στα σοσηαλ μηντια και στα μπλογκς, υπήρχε πολλή οργή για τους προηγούμενους και πολλή όρεξη για την παραγωγή πολιτικής σκέψης. Μπορεί το fb τώρα να είναι το σημείο όπου οι μπούμερς γαμπρίζουν και πολιτικολογούν καφενειακά, ωστόσο, το '12-'15 εδώ μέσα δούλευαν οι μπαρουτόμυλοι της δημητσάνας  και ζούσαμε όλα τα συναισθήματα, από το χάνι της γραβιάς, μέχρι το κούγκι. Τι συνέβη και μας έφυγε ο ενθουσιασμός; 

Όλοι ξέραμε ότι ο σύριζα ως κόμμα της συγκυρίας δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει και κάναμε αβάντα στους χομπίστες (του τσιπρα εξαιρουμένου, γιατί είναι πολιτικός διαμετρήματος με σοβαρές ικανότητες) μέχρι να αποκτήσουν κυβερνητική εμπειρία. Σιγά σιγά, όμως, διαπιστώσαμε το εξής: ο σύριζα τις πλάτες μας δεν τις χρησιμοποιούσε για να προλάβει με την εμπειρία να βελτιωθεί, αλλά για να παραμένει ο ίδιος. Για την ακρίβεια, ο ίδιος και χειρότερος. Τα στελέχη του άρχισαν να αποκόπτονται από την κοινωνία και, κάτω από τις κληματαριές, με τα τσιπούρα, άκουγαν σιγά σιγά μόνο τη φωνή τους. Η διαχείριση της καταστροφής στο μάτι ήταν το πολύ μεγάλο σοκ. Σα να είχαν πάρει το εγχειρίδιο τεράστιων επικοινωνιακών σφαλμάτων και να το ακολουθούσαν κατά γράμμα. Η βάση αγωνιούσε και το κόμμα έκανε τον ένα λάθος αυτοσχεδιασμό μετά τον άλλο. Καθένας του κεφαλιού του και του πολιτικού iq του. 

Το 2019, ήρθαν οι ήττες. Σε δυο δόσεις. Ξεκάθαρα το σοκ του μπλε χάρτη των ευρωεκλογων, άλλαξε το αποτέλεσμα των εθνικών επι τα βελτίω για τον σύριζα. Αυτό σημαίνει ότι του δόθηκε ψήφος ανοχής, όχι εμπιστοσύνης. Ο συριζα είχε 4 χρόνια μπροστά του να μετατρέψει την ανοχή, σε εμπιστοσύνη. Και είχε και μια κυβέρνηση που κολυμπάει στα σκάνδαλα και την αντιθεσμικότητα, ώστε η εμπιστοσύνη προς την αντιπολίτευση να γίνει πιο ισχυρή. 

Τι έκανε ο σύριζα 4 χρόνια τώρα; Έκατσε κάτω από την κληματαριά και συνέχισε τα τσίπουρα. Δεν υπήρξε ένα στέλεχος του σύριζα που να βρέθηκε ποτέ σε τηλεπαράθυρο και να μοίρασε τάπες, ακόμα και σε τριτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη (εξαιρώ ελάχιστες περιπτώσεις). Αδιάβαστοι, απροετοίμαστοι, φοβισμένοι, δίγλωσσοι (βλ εμβόλια, ουκρανία) με ατάκες έκθεσης γ γυμνασίου, προσπαθούσαν να αντιπαλέψουν έναν μηχανισμό τρομερής επικοινωνιακής υπεροπλίας, άλλος με τη σφεντόνα του, άλλος με το νεροπίστολο και άλλος ελπίζοντας γρήγορα να επιστρέψει στις κληματαριές.( Και η κυβέρνηση ήταν πολύγλωσση, αλλά αυτό το έκανε για να συσκοτίσει ευθύνες, όχι για τις κεντρικές πολιτικές της γραμμές). Στα σοσηαλ  μηντια πρώην υπουργοί, πρώην/ νυν βουλευτές,  έγραφαν την παρόλα τους και αποσύρονταν στα θερινά ανάκτορα, χωρίς καμία διάδραση με κανένα χρήστη, χωρις απαντήσεις στα ερωτήματα, αφ υψηλού και από απόσταση, παίρνοντας, κοτζάμ υπουργοί, καμιά διακοσαριά λαικ και αντίο σας. (Υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως ο πολάκης, ο οποίος, όμως, με την ακατανόητη εμμονή του να συμπεριφέρεται  σαν πολιτικο κρι κρι, κλωτσούσε ο ίδιος τον κουβά με το γαλα που με κόπο γέμιζε αυτός και οι δικοί του).

Και φτάσαμε στις εκλογές. Κομματικώς (ίσως όχι εθνικώς, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα) πολύ ορθά, όλα τα αριστερά -κεντροαριστερά κόμματα διέγνωσαν οτι τους αντιστοιχούσε μια καλή μερίδα ψηφοφόρων από τον σύριζα. Και έτσι είχαμε το *παράδοξο* να μην κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, αλλά στον σύριζα. Ο σύριζα πάλι, σε κλίμα ευφορίας και μονομερώς αποφασισμένης εθνικής συνεννόησης ήταν φάση «βουλγαροι και αρβανίτες, αρμενιοι και ρωμιοί, για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί» και δεν απασχολήθηκε με τον εξ αριστερών κινδυνο, νομίζοντας ότι όλοι πολεμανε τον «τύραννο». Άνοιξε τη βεντάλια του μέχρι τους «παραπλανημένους» της ακροδεξιάς, παίρνοντας πάντα ως δεδομένο ότι δεν κινδυνεύει να χάσει τους ψηφοφόρους της αριστεράς. Το 23% των ευρωεκλογων ξεχάστηκε, αν και αυτό ήταν η βάση εκκίνησης. Και σε αυτό το γενικότερο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» κλίμα, που καθένας ξεφουρνίζει την παπάτζα του, βγήκε και ο κατρούγκαλος να πει την αποψάρα του και να στείλει ψηφοφόρους του συριζα απευθείας, με συστημένο, στη νδ. Γιατί ναι, σοβαρό πρόβλημα οι υποκλοπές, αλλά ο άλλος για να πληρώσει εισφορές το ‘16 μπορεί να πούλησε το εξοχικό του και αυτό τον ενδιαφέρει (κακώς, καλώς, δεν κρίνω) περισσότερο από το αν ο μητσοτακης παρακολουθούσε το μισό υπουργικό συμβούλιο με το predator. 

Και φτάνουμε (σίγουρα έχω αφήσει πολλά απ έξω, αλλά δεν είμαι πολιτικός αναλυτής) στο σήμερα, μετά τη χθεσινή νύχτα του αγίου βαρθολομαίου που κανεις μας δεν είχε δει να έρχεται. Τη ζήσαμε. Και είμαστε εδώ. Μισοπεθαμενοι, αλλά με τη βεβαιότητα ότι η χώρα πρέπει να έχει σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση -κυρίως απέναντι στην παρούσα κυβέρνηση. Η φύση απεχθάνεται τα κενά· αν ο συριζα εξακολουθήσει να συζητάει τα ψυχολογικά του, να φοβάται τη σκιά του και να επιτρέπει στους μέτριους χομπίστες με τα αριστερόμετρα που έχουν πιάσει «τα στενά» να αποκρούουν τη συμμετοχή, μην και  τον αλώσει κανείς που στο βιογραφικό του δε γράφει μόνο ότι περπάτησε σε πορείες και μαγείρεψε σε συσσίτια, τότε, ο σύριζα θα αντικατασταθεί. Αν όμως πάρει το μάθημά του και αποφασίσει να συμπεριφερθεί ως σοβαρό, συγκροτημένο, κεντροαριστερό κόμμα εξουσίας, τότε, είμαστε ακόμα εδώ. Να του εξασφαλίσουμε χρόνο και στήριξη και ψήφο στις 25 Ιουνίου. Αρκεί να δείξει ότι καταλαβαίνει, ότι θέλει και μπορεί να βελτιωθεί, ανανεώνοντας, για αρχή, σε ποσοστό 70% τουλάχιστον το στελεχιακό του δυναμικό, οργανώνοντας την επικοινωνία του και αυτούς που τον εκπροσωπούν (μια πόπη, αν και πολύ καλή, δε φέρνει την άνοιξη) και αφαιρώντας καθήκοντα από τον τσίπρα, ο οποίος, αντι να κάνει το πολυεργαλείο στα πρωινάδικα και στο τικ τοκ, θα πρέπει να περιοριστεί στα καθήκοντα της βαριάς, καθαρά πολιτικής, δύναμης κρούσης. 

Το γράφω με ειλικρινή συγκίνηση και το γράφω σήμερα, όχι χθες, από την πλευρά των απολύτως ηττημένων, που «νιώθουν χαμένοι, αλλά ειναι ζωντανοί»:

Πρόεδρε, έσωσες μια χώρα. 

Δε γίνεται να μη μπορείς να σώσεις το κόμμα σου. Όχι για το κόμμα. Για τη χώρα! 

Πρόεδρε. Έλα με φόρα.