Ωραίο είναι που νέοι και νέες εξακολουθούν να ασχολούνται με τη μουσική και πολλοί απ'αυτούς γράφουν δικά τους τραγούδια ή πιο σωστά να πούμε, δικά τους βιντεοτράγουδα, άλλα στην γλώσσα μας που τα προτιμούμε και άλλα στα αγγλικά. Κάποια απ' αυτά που πέφτουν στην αντίληψή μου δεν μπορώ να πω ότι με ξετρελαίνουν, αλλά η ακρόασή τους μια ευχαρίστηση μου προκαλεί. Με τα δικά μου κριτήρια χρειάζεται να τραβήξουν ακόμα πολύ κουπί για να γεννήσουν κάτι που θα εκφράζει κάτι βαθύτερο από μια εφήμερη απόλαυση, κάτι που θα προκαλεί μέσα μου μία φωτοχυσία που θα έχει διάρκεια και θα είναι καθαρτική.Αυτό που έχει μια ιδιαίτερη σημασία για μας τους μεγάλους, είναι πως μέσα από τα τραγούδια και από την τέχνη γενικότερα, παίρνουμε μια μυρωδιά του τι παίζετε στον κόσμο των νέων. Τι νιώθουν, τι κυνηγούν και πως αντιμετωπίζουν τα εμπόδια που συναντούν σ'αυτήν την χώρα, σ'αυτόν τον κόσμο και στην τελική, αν ονειρεύονται, τι ονειρεύονται. Πάντως, ένα από τα εν δυνάμει εμπόδια είμαστε κι όλοι εμείς οι μεγάλοι, με τις σχετικές διαφοροποιήσεις μας φυσικά, ακόμα και όταν επιδιώκουμε έναν ειλικρινή κι ανοιχτό διάλογο με τους νέους, εμείς, που μεγαλώσαμε σε ένα άλλο κόσμο και που ως εκ τούτου έχουμε άλλες εμπειρίες, άλλη οπτική και στάση ζωής.
Μία απ'αυτές τις νέες που με άγγιξε πρόσφατα με το νέος της άλμπουμ "Sorrow" είναι η Μολυνώ, μια 25χρονη ψυχολόγος. Στο άλμπουμ αυτό, εκτός από το ότι τραγουδάει, έγραψε στίχους και μουσική έκανε η ίδια και την παραγωγή του. Ο ήχος της δε, όπως έγραψαν οι ειδικοί, γιατί εγώ έχω μαύρα μεσάνυχτα απ'αυτά, παίζει ανάμεσα στο trip-hop, τη synth pop και την darkwave σκηνή. Όσο για τη μουσική σκηνή της Αθήνας, όπως δήλωσε πιστεύει ότι είναι πολύ δυνατή. Κι αυτό γιατί υπάρχουν εξαιρετικοί μουσικοί, που με κάποιους έχει συνεργαστεί ήδη, και με άλλους θα ήθελε πολύ. Και συμπλήρωσε, κυκλοφορούν φρέσκες ιδέες, δυναμικές γυναίκες και κουίρια, χαίρομαι πολύ με αυτό που βλέπω και θέλω να γίνω κομμάτι του.
Molyneaux-Sorrow (Official Video) και το Κοντά , το μοναδικό με ελληνικούς στίχους.
Ένα άλλο ας το πούμε τραγούδι, είναι το "MOY" που το απαγγέλει η ηθοποιός και μέλος των The Bad Poetry Social Club, Βίνα Σέργη. Το έγραψε η ίδια το 2019, μέσα σε ένα λεωφορείο, και όπως λέει όσο κατευθυνόταν προς το σπίτι της. Μάλλον είχα ακούσει κάποια φίλη, κάποια αδελφή, κάποια μάνα, κάποια περαστική, κάποια φωνή μέσα μου, να λέει ή να υπονοεί πόσο δυστυχισμένη είναι στη σχέση της, στο ραντεβού της, στον γάμο της», εξηγεί. «Αλλά δεν φεύγει. Δεν μπορεί να φύγει. Μένει. Βασικά μιλάμε για ένα κείμενο που όπως λέω και σε κάθε live μας, το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες αυτού του πλανήτη, που –τι να κάνουμε;– τις αγαπάω και τις πονάω λίγο παραπάνω».
Για να πω την αλήθεια, παρόλο που θίγει με ένα ευφάνταστο τρόπο το μεγάλο πρόβλημα της πατριαρχίας και του σεξισμού, δε μου γέννησε την επιθυμία να το ακούσω για δεύτερη φορά, οπότε ισοπαλία έληξε ο αγώνας.
Και ΕΔΩ μία συνέντευξη της Β.Σέργη στην Αντιγόνη Πάντα - Χαρβά
Κλείνουνε με ένα τραγούδι κοντά στα ακούσματα των μεγάλων, που συνδυάζει δημοτικό με τζαζ. H Αρετή Κετιμέ τραγουδάει το "Έντεκα" του συνθέτη και κοντραμπασίστα της τζαζ Πέτρου Κλαμπάνη και υπάρχει στο L.P "Tora Collective".
