Με άλλα λόγια και επί του συγκεκριμένου, μακάρι να μπορούσα να ήλπιζα και ότι θα συμβεί κάθαρση που θα αφορά όλους που είναι συνυπεύθυνοι για την τραγωδία στα Τέμπη και ότι αυτό το χρυσό και χρυσό και χρυσοπληρωμένο έργο επιτέλους θα ολοκληρωθεί και έτσι θα έχουμε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο εφάμιλλο των ευρωπαϊκών.
Και το εξίσου σημαντικό, το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα αλλάξει άρδην όλους εκείνους τους νόμους που επέτρεψαν σε εταιρείες κι μεγαλοεργολάβους να κάνουν χοντρό παιχνίδι με την κρατική γραφειοκρατία αρμέγοντας το δημόσιο, δηλαδή όλους εμάς και από τηγανίτες εδώ και 23 χρόνια τίποτα. Μόνο νεκροί μέσα στις λαμαρίνες και δάκρυα και πόνο αβάσταχτο στους δικούς τους ανθρώπους με μια ανοιχτή πληγή που ούτε ο χρόνος δε θα μπορέσει να την γιατρέψει.
Για να πάνε όλα κατ'ευχήν, λέμε τώρα, ευθύνη έχουν και εκείνοι οι δημοσιογράφοι που έχουν επιλέξει να δουλεύουν υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και του κοινού καλού. Θα κάνουν λοιπόν αυτοί ότι μπορούν για να μην ξεχαστεί το θέμα και θα ελέγχουν το κατά πόσο προχωράει στο σωστό το δρόμο; Και θα προσπαθήσουν όσο μπορούν για να περάσει η σύνεση σε έναν υψηλού επιπέδου διάλογο με την αλήθεια στο κέντρο του έτσι ώστε να μην γίνει αυτό το δράμα χαρτοπόλεμος ανάμεσα στα κόμματα;
Ο λόγος πάντως που αυτήν την ηλιόλουστη Κυριακή ανέβηκα στο Σύνταγμα είναι διότι με το που ξύπνησα με κυρίευσε εκείνη η διάθεση του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του, συν του ότι για τη φυγή έπαιξε ρόλο και η μελισσανιδίλα που από τα χαράματα μας είχε φλομώσει για χιλιοστή φορά. Το ξέρω πάντως ότι αυτή η αρχέγονη διάθεση δεν αρκεί για να αλλάξουν τα πράματα προς όφελος του κόσμου. Και ίσως γι'αυτό ο κόσμος που συμμετείχε σήμερα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας ήταν πολύ λιγότερος από εκείνον που προσδοκούσα. Ναι, μάλλον γι'αυτό γύρισα στο σπίτι ελαφρώς λυπημένος κρατώντας το μέσα μου ένα μαύρο μπαλόνι. Κι άντε τώρα να εξηγήσεις εσύ πως γίνεται αυτό όταν είμαι ένας απ'αυτούς που έχουν ασπαστεί την πίστη πως η συμμετοχή σε δράσεις/πράξεις δίνει πόντους στην αισιοδοξία σου.
