Και διαβάζοντας αυτό το άρθρο, η λύπη μου για τους νεκρούς πολλαπλασιάστηκε, διότι καμία ελπίδα δεν φτερούγισε αβίαστα μέσα μου ότι τα πράματα μετά από τόσες θυσίες αθώων ανθρώπων θα διορθωθούν το συντομότερο δυνατόν, ότι τα πράματα θα καλλιτερεύσουν σε όλους τους τομείς που διαμορφώνουν την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής.

 Το κακό είναι ότι πιστεύω πως δε θα διορθωθούν. Κι αυτό διότι δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου σαφή δείγματα γραφής του πολιτικού προσωπικού της χώρας ότι θέλει και ότι μπορεί να λύνει σύνθετα προβλήματα με την ενεργό συμμετοχή των πολιτών και που στην τελική θα το καταφέρνουν. Έτσι που η μόνη ευχή που μένει να έχει κάποιο αντίκρυσμα σ'αυτήν την χώρα, σε όλους όσους ζουν και εργάζονται εδώ, είναι το "καλή τύχη". Κι αυτό μόνο ως δυστυχώς μπορείς να το δεχτείς. Αυτό που στην εποχή μας είναι ότι χειρότερο μπορεί να έχουμε σαν κοινωνία.

Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι ως ένα βαθμό έχουμε κι εμείς με τις γενικότερες επιλογές μας ένα, έστω μικρό, μέρος της ευθύνης της διαπλάτυνσης του δρόμου των αθλιοτήτων που παράγει η δράση κυβερνητικών παραγόντων, ιδιωτών επιχειρηματιών και μεγαλόσχημων παραγόντων με τις αποφάσεις που παίρνουν ή παραλείπουν να πάρουν, τις αναγκαίες αποφάσεις σε κρίσιμα προβλήματα που χρονίζει η επίλυσή τους. Κάνοντας έτσι το δημόσιο βίο της χώρας ένα αρπακτικό που στρέφεται εναντίον της ποιότητας της ζωής όλων εκείνων των πολιτών που θέλουν το δικό τους καλό να συνδιαλέγεται με το κοινό.

Μια απορία: Άραγε αυτοί οι πολίτες έχουν την αγωνία για το πως θα καταφέρουν να συνεννοηθούν για να εκφράσουν πολιτικά στο δημόσιο βίο της χώρας τις σκέψεις τους, τις ερωτήσεις τους, τις αναζητήσεις τους και τις όποιες επιλογές του βίου τους; Με στόχο να συναντήσουν την πλειονότητα εκείνου του κόσμου που νοιώθει ότι θέλει ν'αλλάξει προσφέροντας τα καλά και τα ωραία του στην προσπάθειά του να μεταμορφώσει προς το καλύτερο την χώρα; 

Ποια μπορεί να κάνουμε για την Πολιτεία καθαρτήρια επιλογή αυτής της τραγωδίας; Όπως το διατύπωσε ο Βαγγέλης Βλάχος, αδελφός του Βάιου, ένας από τους 57 αδικοχαμένους στα Τέμπη: "Μη βιάζεστε να ξεπλύνετε κανέναν. Θα πάμε όσο πίσω χρειάζεται για να βρούμε δικαιοσύνη και ΟΛΟΙ όσοι μπορεί να έχουν μερίδιο ευθύνης θα κληθούν να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Αλλά προφανώς και θα ξεκινήσουμε πρώτα από αυτούς που ήταν στα πόστα τους εκείνη τη στιγμή, μέχρι να πάμε όσο πίσω χρειάζεται στο χρόνο και όσο ψηλά στην ηγεσία που χρειάζεται".  

Η εισαγωγή του άρθρου. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας από αυτούς που γνωρίζουν τι συμβαίνει με τον ελληνικό σιδηρόδρομο τις τελευταίες δεκαετίες που όταν τον ρωτάς να μη λέει ότι «θα έπρεπε να μπουν πολλοί στη φυλακή» πριν σου απαντήσει. Ήταν τόσο γνωστό το πρόβλημα της έλλειψης ασφάλειας όσο και η αναποτελεσματικότητα και η διαφθορά του ΟΣΕ εδώ και χρόνια, που όλα αυτά θεωρούνταν δεδομένα.

Είναι εντυπωσιακό ότι αυτά σου τα λένε ακόμα και στελέχη που είχαν διοικητικές θέσεις στο παρελθόν. Αλλά ο καθένας από αυτούς τα λέει για όλους τους άλλους. Ο ένας υπουργός παρέδιδε στον άλλον, κυβερνήσεις άλλαζαν, χωρίς να ακουμπάνε τα προβλήματα και χωρίς να βελτιώνουν την κατάσταση, αν δεν την επιδείνωναν κιόλας. 

Αυτό που προκύπτει ξεκάθαρα αυτές τις μέρες είναι ότι η ασφάλεια των σιδηροδρόμων ήταν ανύπαρκτη και το γνώριζαν βεβαίως όλοι οι αρμόδιοι. Το ταξίδι με το τρένο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη έμοιαζε με ρωσική ρουλέτα μέχρι να τύχει σε κάποιον η σφαίρα του «ανθρώπινου λάθους». 

Το «γρήγορο τρένο» που θα έκανε το δρομολόγιο Αθήνα - Θεσσαλονίκη και τόσο πολύ μάς διαφήμιζαν οι πολιτικοί όλων των κομμάτων τα τελευταία χρόνια ήταν μια κοροϊδία προς τους πολίτες, αφού απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτό ήταν η ύπαρξη του συστήματος σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης, που δεν υπήρχε και δεν φαινόταν καν στον ορίζοντα η ολοκλήρωσή του. Το 2019 παραδόθηκαν τρένα που έτρεχαν με 200 χλμ./ώρα, χωρίς όμως να υπάρχει το αυτονόητο σύστημα ασφάλειας, άρα οι ταχύτητες αυτές δεν μπορούσαν να υπάρξουν. 

 Πατώντας  ΕΔΩ  θα εμφανιστεί ολόκληρο αυτό το διαφωτιστικό άρθρο 

Κι  ΕΔΩ  για όποιον ενδιαφέρεται το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη "Κοινωνική τραγωδία, όχι απλώς κακιά στιγμή -Τόσοι νεκροί δεν μπορεί να θεωρηθούν καρπός μιας κακότυχης, αδέξιας στιγμής, μιας προσωπικής ανικανότητας".