ΦωτεινόΣέπιαΣκοτεινόΜεγέθυνση (+)Σμίκρυνση (-)Χωρίς σχόλιαΜε σχόλιαΠιο στενόΠιο φαρδύ
Σάββατο, 12 Ιουνίου 2021 12:03

Δεν είμαστε όλοι οι εργοδότες καθάρματα. Ομολογουμένως είναι κάμποσοι, αλλά δεν θα έλεγα καν πως είναι ο κανόνας, του Ares Kalandides, στο fb

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
fb40Πάει καιρός που δεν ανεβάζω σχόλια στο fb, αλλά μετά τη χθεσινή απεργία και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, θα ήθελα να πω πέντε πράγματα (σεντόνι δηλαδή) - από την σκοπιά ενός εργοδότη.
Για όσες και όσες δεν το γνωρίζουν έχω ιδρύσει τρεις μικρές επιχειρήσεις στο Βερολίνο από το 2000, που στάθηκαν και οι τρεις πολύ καλά στην αγορά. Μάλιστα στην καλύτερη φάση, η μία είχε φτάσει να έχει 15 άτομα προσωπικό. Παρ'όλ'αυτά δεν αυτοπροσδιορίστηκα ποτέ ούτε ως σταρταπίστας ούτε ως ντισράπτερ ούτε ως εντερπρενέρ. Αυτά τα αφήνω για τις ονειρώξεις του κάθε κατόχου ΜΒΑ. Ως εργοδότης να μιλήσω λοιπόν, με την εμπειρία φυσικά της Γερμανίας και όχι της Ελλάδας.
 - Δεν είμαστε όλοι οι εργοδότες καθάρματα. Ομολογουμένως είναι κάμποσοι, αλλά δεν θα έλεγα καν πως είναι ο κανόνας. (Αφήνω κατά μέρος την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, την συσσώρευση της υπεραξίας, κ.λπ. αν και είναι σημαντικότητα, γιατί μιλώ για εργασιακές σχέσεις μέσα σε καπιταλιστικό σύστημα). Καθώς λοιπόν δεν είμαστε πάντα και όλοι καθάρματα, μας ενδιαφέρει να είμαστε κι εμείς και οι υπάλληλοί μας ευχαριστημένοι . Να έχουν ζωή εκτός δουλειάς, να μην παραδουλεύουν, να έχουν τις άδειες και τις αργίες τους, να δουλεύουν για να ζουν (καλά) κι όχι να ζουν για να δουλεύουν. Ποτέ π.χ. δεν σκέφτηκα να στείλω μήνυμα sms σε υπάλληλο εκτός ωραρίου εργασίας κι ακόμη λιγότερο να απαιτήσω να απαντήσει σε email. Ευτυχώς το απαγορεύει και η εργατική νομοθεσία. Με ενδιαφέρει λοιπόν κι εμένα η ισορροπία εργασίας/αμοιβής/υπερωρίας/ρεπό. Το πρόβλημα είναι άλλο: ο ανταγωνισμός. Αν ο ανταγωνιστής μου ανοίγει την Κυριακή, θα πρέπει να ανοίξω κι εγώ, αλλιώς σε κανένα-δυο χρόνια έκλεισα. Όσο κι αν, όταν δεν υπάρχει αυστηρό ωράριο λειτουργίας, είμαι θεωρητικά ελεύθερος να επιλέξω, στην πραγματικότητα, ο ανταγωνισμός φροντίζει να υπερισχύσει ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής. Είναι αυτό που άλλοι ονομάζουν "free market equilibrium" κι άλλοι αυτό που είναι πραγματικά: "a race to the bottom". Αν μπορούν να ανοίγουν και οι άλλοι την Κυριακή, μάλλον θα προσπαθήσω να ανοίξω κι εγώ αν θέλω να επιβιώσω και να εξελιχθώ ως επιχείρηση μακροπρόθεσμα.
- Αυτό λοιπόν που σε ενδιαφέρει κυρίως ως εργοδότη είναι η ισότιμη μεταχείριση του κράτους απέναντί σου κι απέναντι στους (εθνικούς) ανταγωνιστές σου. Σε ενδιαφέρει δηλαδή λιγότερο το να πρέπει να πληρώνεις υπερωρίες, αλλά περισσότερο το να πρέπει να το κάνουν και όλοι οι άλλοι. Γιατί όλο το ζήτημα είναι να μπορείς να ανταγωνιστείς επί ίσοις όροις. Συγκεκριμένο παράδειγμα: Κατεβαίνω σε έναν εθνικό μειοδοτικό διαγωνισμό όπου το κριτήριο επιλογής είναι η τιμή. Ο πιο εύκολος τρόπος να ρίξω την τιμή είναι κυρίως στα έξοδα ανθρώπινου δυναμικού. Το κράτος στη Γερμανία μου απαγορεύει (πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου) να χρησιμοποιήσω φτηνή εργασία μαθητευομένων στη δουλειά μου (με κάποιες εξαιρέσεις που δεν είναι του παρόντος). Αυτό που με νοιάζει λοιπόν είναι να ισχύει το ίδιο και για τους ανταγνωστές μου, γιατί αλλιώς θα μου την φάνε τη δουλειά με αθέμιτο τρόπο, χρησιμοποιώντας (παράνομα) φτηνά χέρια. Ο μόνος τρόπος να μου το εγγυηθεί αυτό το κράτος είναι μέσα από μια σωστή επιθεώρηση εργασίας. Δηλαδή όσο παράλογο και ν'ακούγεται, ακόμη κι εμένα ως εργοδότη με ενδιαφέρει να υπάρχει ένας σωστός έλεγχος των εργασιακών σχέσεων για να μην υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός. Σε ποιον δεν συμφέρει λοιπόν;
Εδώ θα κάνω δύο υποθέσεις. Νομίζω το ένα σχετίζεται με την εθνική οικονομία και το άλλο είναι καθαρά ζήτημα ταξικού πολέμου:
- Αν εμένα ως επιχειρηματία με ενδιαφέρει πρωτίσως ο θεμιτός ανταγωνισμός σε έναν καπιταλισμό που δουλεύει με κανόνες, και θέλω το κράτος να μου εγγυηθεί αυτήν την λειτουργία, αυτό ισχύει μόνον σε εθνικό επίπεδο. Δηλαδή, μπορεί μέχρι ενός σημείου να με προστατέψει από αθέμιτο ανταγωνισμό από άλλη επιχείριση μέσα στην επικράτεια, αλλά δεν μπορεί να με προστατέψει από αθέμιτο ανταγωνισμό στην διεθνή αγορά, από μια εταιρεία με έδρα π.χ. την Βουλγαρία. Γι'αυτό πιστεύω πως ο ένας στόχος του νομοσχεδίου είναι αυτός: η Ελλάδα να ανταγωνιστεί την χώρα με τους χαμηλότερους μισθούς και την πιο αντεργατική νομοθεσία στην Ευρώπη. Race to the bottom που λέγαμε παραπάνω. Ήδη η Τουρκία παίζει αυτόν τον ρόλο για την Γερμανική βιομηχανία που παράγει εκεί σε τεράστια κλίμακα. Με άλλα λόγια, το εργασιακό όνειρο του νόμου Χατζηδάκη είναι η Ελλάδα να γίνει το Μπαγκλαντες της Ευρώπης. Κι αυτό ενδιαφέρει κυρίως τους μεγάλους οικονομικούς παίκτες.
- Το δεύτερο θεωρώ πως είναι πιο ύπουλο: πρόκειται για ταξικό πόλεμο και νεοφιλελεύθερο ρεβανσισμό. Σπάω την δύναμη των εργαζομένων γιατί μπορώ. Περιορίζω τα δικαιώματα των εργαζομένων για να δώσω περισσότερη δύναμη στην τάξη που με στηρίζει. Είναι καθαρά Θατσερικής προέλευσης έμπνευση και δεν νομίζω πως το κρύβουν καν. Να θυμήσω πως η Θάτσερ τελικά πέτυχε, διαλύοντας οριστικά την εργατική τάξη της Αγγλίας (και την υπόλοιπη χώρα κατά τη γνώμη μου, αλλά αυτό είναι άλλο). Αν δεν υπάρξει συγκροτημένη αντίσταση τώρα, θα πετύχουν κι αυτοί.
Νομίζω πως έχει σημασία σε αυτή την περίοδο οργάνωσης ενός αχαλίνωτου και ληστρικού καπιταλισμού να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι και πολύ ξεκάθαροι σε αυτά που λέμε. Τα συνθήματα όσο κι αν ενώνουν, όσο κι αν εμψυχώνουν, δεν μας βοηθούν στην χάραξη συντεταμένης πολιτικής αντιπρότασης.
Εικόνα: L.S Lowry - Going to Work 1943 (Imperial War Museum https://www.iwm.org.uk/collections/item/object/17026)
Τελευταία τροποποίηση στις Σάββατο, 12 Ιουνίου 2021 12:08
Κατηγορία Άρθρα άλλων που μας άρεσαν
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Λάουρα Κοντρούτσα Κοβέσι:«Θα φτιάξουμε ευρωπαϊκό δίκτυο αποκάλυψης της διαφθοράς» Ο Τσιτσιπάς και η μοναξιά του ατομικού σπορ, του Δημήτρη Πολιτάκη »

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση

επιστροφή στην κορυφή