Σε λιγότερο από δυο μήνες οι «αδελφοί Κύπριοι» ψηφίζουν για να εκλέξουν τον νέο τους Πρόεδρο.

Παρά το γεγονός ότι οι Κύπριοι είναι αδελφοί, νομίζω στην Ελλάδα κανείς δεν δίνει σημασία στις εκλογές τους εκτός φυσικά από τους επαγγελματίες της πολιτικής. Ούτε και γω σκάω. Τι κάθομαι και γράφω λοιπόν τώρα;

Αφορμή ένα βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω και έχω φτάσει στη μέση του γνωστού Κύπριου δημοσιογράφου και ερευνητή Μακάριου Δρουσιώτη γνωστού σε μας από την συνεργασία του τα παλιά καλά χρόνια με την Ελευθεροτυπία ως ανταποκριτής Κύπρου.

Ο τίτλος «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», προδιαθέτει. Σε κάτι χειρότερο από Αγκάθα Κρίστι. Σε κάτι χειρότερο από Γιάννη Μαρή, με λίγη φαντασία σε  Στίβεν Κινγκ.

Η σύγκρουση του έφηβου ομοφυλόφιλου μαθητή που ντυμένος γυναικεία εμφανίστηκε στο σχολείο του, με τον εκπαιδευτικό που το έδιωξε αποκαλώντας τον «ντροπή της κοινωνίας» με έβαλλε σε σκέψεις.

Ανακαλώντας στην μνήμη συγκρούσεις για την διαφορετικότητα ή την νεωτερικότητα εμπειρικά παρατηρώ στα δικά μας χρόνια ότι όλες οι σπουδαίες αλλαγές ξεκίνησαν από την ιδιωτικό χώρο, επεκτάθηκαν στον δημόσιο και κατέληξαν -όχι όλες ακόμη- στους χώρους θεσμικών συνευρέσεων. Η ανάποδη πορεία αν δεν κάνω λάθος δεν έχει καταγραφεί.

Το Μάιντς είναι μια πόλη με διπλάσιο πληθυσμό από τo δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας, τον δικό μας δήμο.

Αυτό δεν είναι κάποια σπουδαία διαφορά.

Στο Μάιντς μένουν κάτοικοι όπως και εδώ, εδρεύουν εταιρείες όπως και εδώ, συνυπάρχουν με βάσανα ή χωρίς όπως και εδώ, έχουν δήμαρχο και δημοτικό συμβούλιο όπως και εδώ.

Κι όμως όλα είναι αλλιώτικα.

Οι διαφορές μας ξεκινούν από τον τρόπο που λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση στην πατρίδα μας και στην Γερμανία.

Σχετικά με την ανέγερση εργοστάσιου επεξεργασίας απορριμμάτων δυναμικότητας 250 χιλιάδων τόνων με δυνατότητα αναπροσαρμογής σε 350 χιλιάδες τόνους (όλη η Α-Β Πειραιά παράγει περίπου 120 χιλιάδες τόνους) περίλυπος ο δήμαρχος μας αγανακτεί. «60 χρόνια είναι πολλά για να είναι ο δήμος μας η πίσω αυλή του λεκανοπέδιου».

Λέει αλήθεια; Όχι φυσικά. Γιατί λέει τέτοιες χοντράδες; Γιατί αυτό που θέλει να μείνει στο μυαλό μας είναι, ότι «αυτοί» συνεχίζουν ακάθεκτοι να μας εκθέτουν σε κίνδυνο. Και, συγνώμη που «αυτός» δεν κατάφερε να ανακόψει την ροή κινδύνου που τραβά 60 χρόνια πίσω. «Αυτοί» φταίνε κι «αυτός» να πέσει στα μαλακά θέλει.

Από τον νόμο, ο δήμαρχος της πόλης μας κ. Βρεττάκος προτρέπετε να παραδώσει στις παρατάξεις που συναποτελούν το Δημοτικό Συμβούλιο χώρους-γραφεία για την καλύτερη λειτουργία των θεσμικών τους υποχρεώσεων.

Ενάμιση χρόνο μετά την επίσημη ανάληψη της θητείας του, δυο σχεδόν χρόνια από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, ο κ. Βρεττάκος ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα. Στον μοναδικό συνδυασμό που έχει παραχωρήσει γραφείο είναι αυτός του κ. Διαλινάκη, επιβεβαιώνοντας την πίστη και υποταγή του στον δικομματισμό, ενώ η «τυχερή» παράταξη του ΚΚΕ διατηρεί τον χώρο που είχε από την προηγούμενη θητεία της.

Στο «κυκλοφοριακό μποτιλιάρισμα» μεταξύ τρόπων, μεθόδων, νοοτροπιών που συνέβαλλαν στην πτώχευση της χώρας, οδηγεί τον δήμο ο «Άλλος Δρόμος» του κ. Βρεττάκου.

Ακόμη και η αντίδραση του στα αιφνιδιαστικά ερωτήματα για τον τρόπο οικονομικής διαχείρισης που ασκεί (και ειδικά στις τεράστιες σε αριθμό «κατευθείαν αναθέσεις» που υπολογίζονται στο ποσόν των 900 χιλιάδων αθροιστικά και με τις οποίες θα ασχοληθούμε σε άλλη ανάρτηση) και τα οποία του τέθηκαν κατά την διάρκεια συζήτησης του προϋπολογισμού του έτους 2021, δεν διέφερε ιδιαίτερα από αντιδράσεις προκατόχων του σε αντίστοιχες περιπτώσεις. «Δηλαδή με λέτε κλέφτη; Να το πείτε καθαρά…» ξέσπασε. Κι αμέσως μετά, «οι υπηρεσίες κάνουν τις απευθείας αναθέσεις», «οι υπηρεσίες κάνουν τις επιλογές συμβασιούχων», «τα μνημόνια φταίνε».

Άλλος ένας προϋπολογισμός ψηφίστηκε στο δημοτικό μας συμβούλιο, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Πολλά ειπώθηκαν και αρκετά θα γραφούν για το περιεχόμενο του και την «φιλοσοφία» του. Σ'αυτό το άρθρο θα σταθώ σε μια παράμετρο, όπως την διατύπωσε ο δήμαρχος μας.

Είναι ένας «μνημονιακός» προϋπολογισμός, δηλαδή ισοσκελισμένος, εξήγησε.

Μνημονιακός, δηλαδή όχι ελεύθερα διαμορφωμένος όπως θα τον θέλαμε, ισοσκελισμένος, δηλαδή όχι ελεύθερα διαμορφωμένος όπως θα τον θέλαμε.

Άκουγα το πρωί ραδιοφωνική συνέντευξη του υπουργού περιβάλλοντος κ. Χατζηδάκη ο οποίος ανακοίνωσε την δημιουργία του σταθμού απορριμμάτων στο Σχιστό ως δεύτερο σημείο εντός λεκανοπεδίου συλλογής και διαλογής και επεξεργασίας απορριμμάτων που θα ανακουφίσει το μοναδικό σήμερα στα Λιόσια. Μίλησε αρκετά και με ενθουσιασμό για την ανακύκλωση, για την διαχείριση, για τα ευρωπαϊκά πρόστιμα, για τις τοπικές αντιδράσεις παλιότερα –ευτυχώς τώρα δεν υπάρχουν- για τον πολιτισμό τελικά.

Η σύσκεψη των επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων με θέμα την Εφαρμογή Σχεδίου Πόλης για την περιοχή της Ανάπλασης ανοίγει την αυλαία «θεσμικού προβληματισμού» για το μέλλον της πόλης μας.

Έχει προηγηθεί ο «μη θεσμικός προβληματισμός» εμάς των δημοτών για την περιοχή εδώ και πολλά χρόνια και κάποια βασανιστικά ερωτήματα καλά είναι να ξαναγραφούν γιατί αυτή η πολυετής καθυστέρηση μπορεί ήδη να έχει δημιουργήσει αποτελέσματα μη αναστρέψιμα.

Λίγες σκέψεις όπως προκύπτουν από την αποκάλυψη…

Τα γεγονότα

Τον Μάιο, όπως κάθε χρόνο, όπως και πέρσι έπρεπε να κλαδευτούν τα δένδρα στα σχολεία του Δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας.

Αν μπορούσε να γίνει από την υπηρεσία ή αδυνατούσε η υπηρεσία να το κάνει και έπρεπε να δοθεί εργολαβία, είναι κάτι που το γνωρίζει καλύτερα η διοίκηση του δήμου, σε κάθε περίπτωση όμως δικαιούμαστε να διατυπώνουμε απορίες και διαφορετικές προσεγγίσεις για την διαχείριση των πόρων του δήμου. Δεν θα μείνουμε σ αυτό, θα επανέλθουμε όμως.

Η ουσία είναι ότι η δημοτική αρχή επέλεξε την μέθοδο της εργολαβίας.